Գործն է անմահ, լա’վ իմացեք. որ խոսվում  է դարեդար, երնեկ նրան, որ իր գործով կապրի անվերջ անդադար…

Թերևս, հարկ էր հիշելու ամենայն մեծ բանաստեղծի իմաստուն խոսքերը, քանզի մարդուց շատ բան չի պահանջվում իր բովանդակ կյանքում, քան մարդ լինելն ու մարդ մնալը: Այդպիսի համոզմունքներ ուներ  մի մարդ, որին բոլորը ճանաչում էին իր եզակի հանդիպող անվամբ, եզակի պահվածքով ու արարքներով:

Սավադ Հակոբի Գաբրիելյանը դարձել է ժողովրդական մարդ, նա չէր առանձնանում կամ փայլում բարձրագույն կրթություններով, արհեստներով ու տաղանդներով, սակայն  փայլում էր ամենակարևոր` <<Մարդ >> մասնագիտության մեջ: Ծվել է 1953թ. հուլիսի   5-ին Ասկերանի Ղիլիժբաղ գյուղում, հասարակ ռամիկի ընտանիքում: Տան հոգսերի մեծագույն բեռը հենց նրա ուսերին էր, ինչը ստիպում էր նրան ավելի պատասխանատու և հասուն լինել իր գործելաոճում: Սովետական բանակում ծառայությունն ավարտելուց հետո վերադարձել է հայրենիք, շարունակել ստեղծել ու  արարել հայրենի բնօրրանում: Ամուսնացել է, ունեցել երեք արու զավակ: Հպարտ էր իր հաջողություններով և, առաջին հերթին`որդիներով ու թոռներով: Սավադ Գաբրիելյանն աշխատել է տարբեր հիմնարկ- ձեռնարկություններում որպես հասարակ վարորդ, իսկ երբ պայթել է ղարաբաղյան շարժումը, նա վարորդի իր առաքելությունը շարունակել է շարժման ակտիվիստներ՝ երջանկահիշատակ Իգոր Մուրադյանի, Կոմիտաս Դանիելյանի և այլոց հետ՝ կազմակերպելով գաղտնի ստորագրահավաքներ, ընդհատակյա հավաքներ: Պատերազմական իրավիճակներում`թեժ մարտերի ժամանակ, Սավադը <<ՈւԱԶ>>մակնիշի մեքենայով մարտի դաշտից հանում էր վիրավոր ու զոհված  մարտիկներին:

Վարորդ լինելը  նրան մեծ բավականություն էր  պատճառում, հպարտանում էր` երբ կարողանում էր ծառայել մարդկանց: Զարմանում ես, ինչպես կարելի է անընդհատ գոհանալ մի գործից, որ նշանակում է ծառայել… Նա տիրապետում էր Մարդ լինելու արվեստին, ինչը կյանքում մարդու կողմից ստացած ամենամեծ կոչումն ու մասնագիտությունն է: Սովորական վարորդի կարգավիճակից բացի նա մարդկանց հետ ապրում էր նրանց հույզերով. հարկ է նշել հատկապես այն, որ, երբ դպրոցահասակ աշակերտներին մրցումների էր տանում հանրապետությունից դուրս, ինքն ավելի մեծ ուրախություն էր ապրում, երբ թիմը հաղթանակած տուն էր բերում: Սիրում էր բարին գործել , բարին արարել: Միշտ ժպտադեմ  էր, թեկուզ` սրտում թախիծ ուներ: Որդու՝ Նվերի վաղաժամ կորուստը խոր հետք էր թողել նրա՝թվում էր թե ուրախ սրտում: Միշտ հասարակ` առատաձեռն, անշահախնդիր, կյանք սիրող ու գնահատող:

Ուղղակի ապշում ես` ինչպես կարող էր մարդն իր հասարակ կեցվածքով, սովորական ռամիկ լինելով հանդերձ,  այդքան սիրված ու ճանաչված լինել հանրության կողմից: Պատմության դասերից մեզ հայտնի են շատ հերոսներ, ովքեր մարտի դաշտում են հերոսացել իրենց սխրանքներով, իսկ մեր պապիկը հերոսացավ հասարակական դաշտում՝ մարդկային պարզ ու շիտակ պահվածքով: Նա ապրեց  այնպես, որ հողը չզգա իր ծանրությունը, նույնիսկ քայլում էր թեթև, այնպես, ինչպես բնավորությունը: Առանձնանում էր միայն առաքինություններով. չուներ մարդկային տեսակին հատուկ մոլություններ :Գրիչս չի  ուզում կանգնել, շարունակ գրել է ուզում մեր՝ ժողովրդական սեր վայելած պապիկի լավ արարքների մասին: Բառերը քիչ են,ո ր բնութագրեն, թվերը քիչ են, որ չափեն նրա արարքների մեծությունը, թե՛ ընտանիքի և թե` մարդկանց հանդեպ գործած: Ուղղակի ամենապարզ ու հասարակ կեցվածքով նա գերել էր բոլորին  ու, թերևս, անհավատալի է, որ նա արդեն մեզ հետ չէ, այլ մեր սրտերում:

Սիրելի պապիկի վառ հիշատակը միշտ բարձր է պահվելու հարազատների ու մտերիմների կողմից, նրան հիշելու ենք նույն ժպիտով, ինչպիսին որ ինքն էր մարդկանց պարգևում: Ժողովրդի կողմից հանրաճանաչ<< վարորդ պապիկը>> մնաց կենդանի հուշ…

Լուսինե Գաբրիելյան