«Չգիտեմ, թե կրտսեր զավակներիս հարցին՝ ե՞րբ է գալու հայրիկը, ինչ պատասխանեմ։ Գրիգորին առաջին անգամ չի կատարում իր խոստումը․ շատ է ուշանում»․

Մերի Սահակյանը ամուսնու մասին անցյալով խոսել չի համարձակվում․ մտքերով ամեն պահի նրա հետ է։  Հիշողությունները

«Մորս ամբողջ կյանքում լացելիս եմ հիշում։ Երբ մայրս լացում էր, ես սսկվում էի»,- պատմում է 68-ամյա Անժելա Ասրյանը։

Նա ծնունդով Արցախի Մարտունու շրջանի Բերդաշեն գյուղից է, 48 տարվա մանկավարժական ստաժ ունի։ Որպես հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի

Նորագյուղն Արցախի խոշոր գյուղերից էր՝ տեղաբաշխված է հանրապետության արևելյան հատվածում։ Ունի 2297.7 հա տարածք, որից 1559.14 հա գյուղատնտեսական նշանակության, 372.0-ը անտառային հողեր են։

«Ըստ որոշ պատմական տվյալների, հին գյուղի պատմությունն սկսվում է 19-րդ դարի սկզբից։ Բայց կան տվյալներ, որ գյուղը հիմնադրվել է 1700-ական թվականներին, երբ մի խումբ բնակիչներ

Արցախցի Լևոն Աթանեսյանը 44-օրյա պատերազմից հետո իր ծննդյան տարեդարձը նշում է հոկտեմբերի 28-ին։

«Ծնվել եմ 1979 թվականի հոկտեմբերի 30-ին՝ Ստեփանակերտում։ Մեծացել և ուսում եմ ստացել այստեղ։ Անցել եմ պարտադիր զինվորական ծառայություն։ Որոշ ժամանակահատված ծառայել եմ ՊԲ

Ասկերանցի Սնեժանա Թամրազյանը քաղաքի ակտիվ երիտասարդներից էր․ անհուն կարոտով է հիշում իր տունն ու ծննդավայրը։ Ասում է՝ իր համար կյանքը երկու մասի է բաժանված՝ Արցախում և Արցախից դուրս։

«2020-ին կորոնավիրուսի պատճառով զրկված էինք Վերջին զանգ կազմակերպելու հնարավորությունից։ Թվում էր՝ կորոնավիրուսը մեծ չարիք է։ Չգիտեինք, որ չարիքից մեծ չարիքներ են մեզ սպասվում։ 2020թ. ընդունվեցի Արցախի պետական համալսարանի իրավագիտության բաժինը։ Համալսարանական 1-ին ուստարին անցավ պատերազմի և հետպատերազմյան արհավիրքները հաղթահարելով։ Ապա սահմանային

«Արցախի Խաչմաչ գյուղը 1170 հեկտար վարչական տարածք ուներ, որից 520 հա գյուղատնտեսական նշանակության, 600 հա՝ անտառային հողերն էին։ Համայնքի սահմանով  հոսում էր Վարանդա գետի վտակը։ Ըստ գյուղի տարեցներից լսածի,  քանի որ տարածքում դարերով բացառապես հայեր են ապրել՝ Աստծո հրեշտակը գյուղի չորս կողմում խաչեր է կառուցել՝ բնակավայրը թողնելով խաչերի արանքում։ Արցախյան բարբառով ասած՝ խաչերեն մաչին։ Այստեղից էլ առաջացել է գյուղի անվանումը։ Խաչմաչում բազմաթիվ հուշարձաններ կան՝ թվագրված 12-13-րդ դարերով։ Միայն 59 աղբյուր կար գյուղի շրջակայքում»,- Ա1+-ի հետ

«Սիրում եմ, երբ մարդիկ ուրախ են, ժպտում են։ Փորձում եմ ինձ շրջապատող մարդկանց ուրախություն պարգևել, մանավանդ Արցախից բռնի տեղահանվելուց հետո, երբ բոլորի դեմքերից ժպիտը պակասել է»,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է 17-ամյա Աննա Սևիկյանը, ով մանկության սիրած զբաղմունքը վերածել է բիզնեսի։

«Ansfluffy_toys»-ը որպես բրենդ մեկ տարի առաջ է ստեղծվել։ Անվանական, անփլուզ խաղալիքներ գործելու

Մինչև բռնատեղահանումն Արցախում մասնագիտական տոների շարքում նշվում էր նաև լրագրողի օրը։ Չորրորդ իշխանության ներկայացուցիչների մասնագիտական օրվա ստեղծման ջատագովն Արցախի ժուռնալիստների միությունն էր։

«Երբ  լրագրողական կազմակերպության նախաձեռնությամբ 2009 թվականի մայիսի 23-ին Ստեփանակերտում

«Մարտունի, Բարում, Բարսում, Օրջոնոկիձե, Սպիտակաշեն, Սալեր, Չարդախլու, Ջագիր և հայկական մի շարք այլ գյուղերի բնակիչներն իրենց պապական հողերից արտաքսվել են սումգայիթյան ոճրագործությունից հետո,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է ծննդով ջագիրցի Արաքսյա Հարությունյանը։

 Արևելյան Հայաստանի Ելիզավետպոլի նահանգի համանուն

Երեք երեխաների մայր, արցախցի Իդայի նպատակը Հայաստանում սեփական տանիք ունենալն ու հիմնական հաստատվելն է․

«Ուրիշ այլ երկրում կյանքս չեմ պատկերաց՚նում»,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է քաղցրավենիքների արտադրությամբ զբաղվող Իդա Պողոսյանը։

Ստեփանակերտում հիմնական զբաղմունքը երեխաների խնամքն էր, որին զուգահեռ սիրում էր ընտանիքի

Էլլադա Չալյանը մասնագիտությամբ լեզվաբան է, դասավանդել է Ասկերանի Էդմոն Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցում, ապա աշխատանքի անցել ԱՀ քաղաքաշինության նախարարությունում։ Այսօր, սակայն, հոբբին է վերածել մասնագիտության։ Երեք բալիկների մայրը թե տանը, թե երեխաների մանկապարտեզում սիրում էր հեքիաթային միջավայր ստեղծել։

«Մարտունիում ուրախ առիթների ֆոտոզոնաների

Մարտական խաչ երկրորդ աստիճանի շքանաշանակիր Տիգրան Կարենի Ավանեսյանն այսօր կդառնար 28 տարեկան։ Տիգրանն անմահացել է 2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ին՝ թշնամու հրահրած հերթական ագրեսիայի հետևանքով։

 Տիգրանն Ասկերանից էր, նոր էր ամուսնացել, երբ պատերազմը սկսվեց։ «Հուլիսի 8-ը իմ կյանքի ամենաուրախ ու ամենաերջանիկ օրն էր, Տիգրանս այդ օրը ամուսնացավ,- հուզմունքը զսպելով ասում է մայրը։ «Հիմա ուրախանում եմ, երբ Եռաբլուր եմ գնում։ Անհամբեր սպասում եմ կիրակի