44-օրյա պատերազմում ամուսնուն կորցրած Արմինե Պետրոսյանն իր մեջ ոչ միայն ապրելու ուժ էր գտել, այլև հսկայական պատասխանատվություն՝ պատերազմից հետո զբաղեցնելու Արցախի Հանրապետության աշխատանքի և սոցիալական ապահովության նախարարի պաշտոնը։

Այժմ տիկին Պետրոսյանը երեխաների հետ հաստատվել է Երեւանում, գեղեցկության սրահ հիմնել, որտեղ արցախցի կանայք են աշխատում։ Ասում է՝ ժամանակն է

«Սեպտեմբերի 19-ին 9 ամիս սովի, ցրտի ու անորոշության դեմ պայքարից հետո սկսվեց այդքան ատելի ու սարսափելի պատերազմը։ Ուղիղ 24 ժամ անլույս նկուղներում միայն աղոթում էինք, որպեսզի րոպե առաջ դադարեցվի այն։ Չարաբաստիկ օրվա ավարտին եկավ անսպասելի ու ամենաանտանելի բոթը՝ պետք է տեղահանվել։ Այդ օրերին Ստեփանակերտը վերածվել էր վառվող դժոխքի. մեկը փաստաթղթեր էր վառում, մյուսը՝ թանկ հուշեր, 3-րդը որդուն էր հուղարկավորում։ Ծանոթ-բարեկամները կամ շրջափակման

«Կռիվա, ժամանակ չկա խոսելու, լավ մնացեք»․․․ Սրանք Արցախի Մարտունի քաղաքի քաղաքապետ Ազնավուր Սաղյանի վերջին խոսքերն էին՝ ուղղված կնոջը․․․

Մարիամ Ավանեսյանն այսօր 3 մանկահասակ երեխաների ու ամուսնու մայրիկի հետ ապրում է Երեւանում։ Նոր կյանքին, նոր միջավայրին դեռ չի կարողանում ինտեգրվել։ Աշխատելու ուղղությամբ առայժմ չի մտածել, սակայն

«Ամուսինս զինծառայող է, սեպտեմբերյան մեկօրյա պատերազմում օրեր շարունակ լուր չունենալով նրանից, ամեն վատ բան անցնում էր մտքովս։ Ասել, որ մտահոգ էի, կնշանակի ոչինչ չասել։ Միայն սեպտեմբերի 24-ին նրանց խումբը կարողացավ դուրս գալ շրջափակումից: Ուրախությանս սահման չկար, տներ ու ունեցվածք աչքիս չէին երևում, երազում էի րոպե առաջ հեռանալ թշնամու շրջափակումից, քանի ընտանիքս ողջ-առողջ է: Ուրախությունս, սակայն, շատ կարճ տևեց»,-Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է սեպտեմբերի 25-ի ողբերգական պայթյունի հետևանքով

-Արցախի Հադրութի շրջանը 2020 թվականի 44-օրյա ռազմական գործողությունների հետևանքով բառնազավթվել էր թշնամու կողմից։ Շրջանի 13719 բնակիչ մահվան սպառնալիքի տակ բռնագաղթել և բնակություն էր հաստատել Արցախի, Հայաստանի Հանրապետության տարբեր բնակավայրերում,- Ա1+-ի հետ զրույցում նշում է Ադրբեջանի կողմից բռնազավթված Հադրութի շրջանի վարչակազմի ղեկավար Արթուր Բաղդասարյանը։

Հադրութի շրջակայքում հայտնաբերված

«Ամբողջ սրտով ատում եմ պատերազմը»,- ասում է Անին։ Նրան ու ամուսնուն Արցախյան 44-օրյա պատերազմն է բաժանել։

Այսօր Անին 3 անչափահաս որդիների հետ հաստատվել է Եղեգնաձորում՝ պատերազմից հետո այստեղ բնակարան են ձեռք բերել։ Թեեւ բժշկական կրթություն ունի, երբեւէ չի աշխատել։ Հիմա էլ դեռ չի մտածում աշխատելու

Լիանայի ու Տիգրանի՝ քսանամյա պատմություն ունեցող սերը չի ընդհատվել, ապրում է Լիանայի ու նրանց երեխաների մեջ։

«Ասկերանի Բերդ թերթի խմբագրությունում էի աշխատում, երբ ծանոթացա Տիգրանի հետ։ Անչափ ուշադիր էր, համեստ, միշտ կոկիկ հագնված: Այդպիսին էր նա կյանքում, աշխատանքի վայրում, ընկերական շրջապատում»,- Ա1+-ի հետ զրույցում

Մինչ արցախյան ազատամարտը Արցախի Ասկերանի շրջանի Խրամորթ գյուղն ուներ 750 բնակիչ՝ 210 ընտանիքով։ Ազատամարտից հետո գյուղաբնակների թիվը դարձավ 340։ 1993 թվականի հունիսի 26-ին՝ մեկ ու կես տարվա պաշարումից հետո գյուղն ազատագրվեց թշնամիներից։ Խրամորթի տարածքում տասից ավելի պետական պահպանության ներքո գրանցված հուշարձաններ կային, որոնցից մի քանիսը 2-1 հազարամակին են պատկանում։

«Խրամորթը, գտնվելով Ղարաբաղյան դաշտավայրից դեպի լեռնաստանի

Ընտանեկան լուսանկարներ, երեխաների համար տաք հագուստ ու անվերջանալի հիշողություններ։ Ահա այն ամենն, ինչ հասցրել են Բադալյանները վերցնել իրենց հետ բռնագաղթից առաջ։

«Բռնագաղթած մարդու երազանքը ո՞րն է։ Իհարկե, վերադարձ հայրենիք։ Այն հայրենիք, որտեղ քո անցյալն է, որտեղ ծաղկում էր քո ներկան, որ պիտի նաև ապագա դառնար։ Իմ և ամուսնուս հայրերը կռվել են Արցախի

Մարիա Հայրիյանը սեպտեմբերի 25-ին Արցախում բենզինի պահեստի ողբերգական պայթյունի հետևանքով կորցրեց որդուն և ամուսնուն։ Կիսված ընտանիքով, կեսմարդ դարձած՝ փորձում է ապրել հանուն դուստրերի, հարսի, թոռնիկի․․․

«Ամուսնացել եմ Արցախյան առաջին ազատամարտում նահատակված ազատամարտիկի որդու հետ։ Ամուսնուս մայրը հետպատերազմական ծանր տարիներին միայնակ 4 երեխա է մեծացրել, իրենց նպատակներին հասցրել։ Ամուսինս՝ Մխիթարը, տան ավագ որդին էր։ Մայրիկին թև ու թիկունք է

«Հորական տատիս՝ Իսկուհի Մադաթյանի ընտանիքը՝ գյուղի մեծահարուստներից էր, Իրանից են տեղափոխվել Ավետարանոց։ Ամարասի վանքի շրջակայքի թթենու այգիներն իրենք են հիմնել։ Երբ ձևավորվել է կոլեկտիվ տնտեսությունը, իրենց օղի թորող գործարանով ընդգրկվել են կոլտնտեսության կազմում։ Հողերի սեփականաշնորհումից հետո թթայգու ծառերից մի քանիսն էլ մեր ընտանիքին է բաժին հասել»,- Ա1+-ի հետ զրույցում պատմում է հարուստ պատմամշակութային ժառանգություն ունեցող Ավետարանոց գյուղի

Բաղդասարյանների բազմանդամ ընտանիքն Արցախի Խրամորթ գյուղից բռնի տեղահանվելուց հետո Ծաղկաձոր են հասել, ապա տեղափոխվել Բյուրեղավան, այնտեղից՝ Վանահովիտ։ 2023-ի նոյեմբերից Կոտայքի մարզի Կաթնաղբյուր գյուղում են ապրում։ Սեպտեմբեր ամիսը տարիներ շարունակ ընտանիքի մոր համար ամենասպասելի ամիսն է եղել՝ կրկին դեպի դպրոց կանչող զանգի