Արմավիրի մարզի Տարոնիկ գյուղում «Հերոսների այգի» է հիմնվել։ Այգում՝ 0.5 հեկտար տարածության վրա 200 պտղատու ծառ է հողին պահ տրված, որից 50-ն՝ անվանական։ Հայաստանի Հանրապետության տարբեր բնակավայրերի որդեկորույս ծնողներն իրենց զավակների հիշատակին մրգատու ծառեր են տնկել այստեղ՝ ցանկանալով այդպիսով նաև հավերժացնել իրենց զավակների հիշատակը։

2020 թվականի հունվարի 14-ին Սամվել և Անահիտ

Հայասերի Հայրապետյանը լույս աշխարհ է եկել հոր զոհվելուց մեկ ամիս անց՝ 1992 թվականին հոկտեմբերին։ «1990 թվականին ամուսնացել և Ասկերանի շրջանի Ակնաղբյուր գյուղից հարս եմ գնացել Մարտունու շրջանի Ճարտար գյուղ։

Շուտով ծնվեց առաջնեկս՝ Սյուզաննան։ Ամուսինս արդեն միացել էր գյուղի ինքնապաշտպանությունն ապահովող կամավորականներին։ Գյուղում մնալն

Անահիտն ու Ռաֆիկը 2013 թվականի հոկտեմբերի 14-ին Արցախում հավերժ միասին լինելու երդում տվեցին՝ կնքելով իրենց ամուսնությունը։

10 տարի անց` նույն օրը, Ռաֆիկ Հարությունյանի վերջին հրաժեշտ էր՝ Երևանի Եռաբլուր պանթեոնում։

«Մեր նպատակն Արցախում ամուր ընտանիք կազմելն ու երջանիկ ապրելն էր։ Ապրում էինք Սարուշեն գյուղում՝ ամուսնուս հայրական

44-օրյա պատերազմում ամուսնուն կորցրած Արմինե Պետրոսյանն իր մեջ ոչ միայն ապրելու ուժ էր գտել, այլև հսկայական պատասխանատվություն՝ պատերազմից հետո զբաղեցնելու Արցախի Հանրապետության աշխատանքի և սոցիալական ապահովության նախարարի պաշտոնը։

Այժմ տիկին Պետրոսյանը երեխաների հետ հաստատվել է Երեւանում, գեղեցկության սրահ հիմնել, որտեղ արցախցի կանայք են աշխատում։ Ասում է՝ ժամանակն է

«Սեպտեմբերի 19-ին 9 ամիս սովի, ցրտի ու անորոշության դեմ պայքարից հետո սկսվեց այդքան ատելի ու սարսափելի պատերազմը։ Ուղիղ 24 ժամ անլույս նկուղներում միայն աղոթում էինք, որպեսզի րոպե առաջ դադարեցվի այն։ Չարաբաստիկ օրվա ավարտին եկավ անսպասելի ու ամենաանտանելի բոթը՝ պետք է տեղահանվել։ Այդ օրերին Ստեփանակերտը վերածվել էր վառվող դժոխքի. մեկը փաստաթղթեր էր վառում, մյուսը՝ թանկ հուշեր, 3-րդը որդուն էր հուղարկավորում։ Ծանոթ-բարեկամները կամ շրջափակման

«Կռիվա, ժամանակ չկա խոսելու, լավ մնացեք»․․․ Սրանք Արցախի Մարտունի քաղաքի քաղաքապետ Ազնավուր Սաղյանի վերջին խոսքերն էին՝ ուղղված կնոջը․․․

Մարիամ Ավանեսյանն այսօր 3 մանկահասակ երեխաների ու ամուսնու մայրիկի հետ ապրում է Երեւանում։ Նոր կյանքին, նոր միջավայրին դեռ չի կարողանում ինտեգրվել։ Աշխատելու ուղղությամբ առայժմ չի մտածել, սակայն

«Ամուսինս զինծառայող է, սեպտեմբերյան մեկօրյա պատերազմում օրեր շարունակ լուր չունենալով նրանից, ամեն վատ բան անցնում էր մտքովս։ Ասել, որ մտահոգ էի, կնշանակի ոչինչ չասել։ Միայն սեպտեմբերի 24-ին նրանց խումբը կարողացավ դուրս գալ շրջափակումից: Ուրախությանս սահման չկար, տներ ու ունեցվածք աչքիս չէին երևում, երազում էի րոպե առաջ հեռանալ թշնամու շրջափակումից, քանի ընտանիքս ողջ-առողջ է: Ուրախությունս, սակայն, շատ կարճ տևեց»,-Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է սեպտեմբերի 25-ի ողբերգական պայթյունի հետևանքով

-Արցախի Հադրութի շրջանը 2020 թվականի 44-օրյա ռազմական գործողությունների հետևանքով բառնազավթվել էր թշնամու կողմից։ Շրջանի 13719 բնակիչ մահվան սպառնալիքի տակ բռնագաղթել և բնակություն էր հաստատել Արցախի, Հայաստանի Հանրապետության տարբեր բնակավայրերում,- Ա1+-ի հետ զրույցում նշում է Ադրբեջանի կողմից բռնազավթված Հադրութի շրջանի վարչակազմի ղեկավար Արթուր Բաղդասարյանը։

Հադրութի շրջակայքում հայտնաբերված

«Ամբողջ սրտով ատում եմ պատերազմը»,- ասում է Անին։ Նրան ու ամուսնուն Արցախյան 44-օրյա պատերազմն է բաժանել։

Այսօր Անին 3 անչափահաս որդիների հետ հաստատվել է Եղեգնաձորում՝ պատերազմից հետո այստեղ բնակարան են ձեռք բերել։ Թեեւ բժշկական կրթություն ունի, երբեւէ չի աշխատել։ Հիմա էլ դեռ չի մտածում աշխատելու

Լիանայի ու Տիգրանի՝ քսանամյա պատմություն ունեցող սերը չի ընդհատվել, ապրում է Լիանայի ու նրանց երեխաների մեջ։

«Ասկերանի Բերդ թերթի խմբագրությունում էի աշխատում, երբ ծանոթացա Տիգրանի հետ։ Անչափ ուշադիր էր, համեստ, միշտ կոկիկ հագնված: Այդպիսին էր նա կյանքում, աշխատանքի վայրում, ընկերական շրջապատում»,- Ա1+-ի հետ զրույցում

Մինչ արցախյան ազատամարտը Արցախի Ասկերանի շրջանի Խրամորթ գյուղն ուներ 750 բնակիչ՝ 210 ընտանիքով։ Ազատամարտից հետո գյուղաբնակների թիվը դարձավ 340։ 1993 թվականի հունիսի 26-ին՝ մեկ ու կես տարվա պաշարումից հետո գյուղն ազատագրվեց թշնամիներից։ Խրամորթի տարածքում տասից ավելի պետական պահպանության ներքո գրանցված հուշարձաններ կային, որոնցից մի քանիսը 2-1 հազարամակին են պատկանում։

«Խրամորթը, գտնվելով Ղարաբաղյան դաշտավայրից դեպի լեռնաստանի

Ընտանեկան լուսանկարներ, երեխաների համար տաք հագուստ ու անվերջանալի հիշողություններ։ Ահա այն ամենն, ինչ հասցրել են Բադալյանները վերցնել իրենց հետ բռնագաղթից առաջ։

«Բռնագաղթած մարդու երազանքը ո՞րն է։ Իհարկե, վերադարձ հայրենիք։ Այն հայրենիք, որտեղ քո անցյալն է, որտեղ ծաղկում էր քո ներկան, որ պիտի նաև ապագա դառնար։ Իմ և ամուսնուս հայրերը կռվել են Արցախի