Սվետա Ավանեսյանի համար 2016 թվականի ապրիլյան պատերազմից հետո կյանքը երկու մասի է բաժանված։

Փոխգնդապետ, «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանակիր Օնիկ Կարոյի Գրիգորյանի այրին մինչ օրս չի կարողանում ընդունել ամուսնու զոհվելու փաստը, սպասում է նրան․․․

«Մեր կյանքն Օնիկից հետո առանց Օնիկի չի, Նա մեզանից բացակա է

Լորա Պողոսյանը Ստեփանակերտի արհեստագործական ուսումնարանում էր դասավանդում։ 38 տարվա մանկավարժական փորձ ունի, որից 34-ը՝ ուսումնադաստիարակչական գծով փոխտնօրենի։ Տիկին Պողոսյանն այսօր ընտանիքի ապրուստի միջոցը հոգում է հրուշակագործությամբ։ Ընտանեկան բիզնեսում յուրաքանչյուրն իր բաժին պարտականությունն ունի։

«Արցախում դեռևս 1995-ից էի զբաղվում քաղցրավենիքի

44-օրյա պատերազմում զոհված մայոր Արմեն Աղաջանյանի այրին՝ Մերի Աղաջանյանը, 3 որդիների հետ վերջերս հաստատվել է Երևանում, սակայն բնակարանի խնդիր ունեն՝ պետության կողմից տրամադրվող աջակցությանը գումար են ավելացնում՝ բնակվարձ տալիս։ Մերին աշխատանք չունի՝ փնտրում է․․․

Մինչև 2020 թվականի աշնանային պատերազմը

2021 թվականին Ստեփանակերտում բացվեց Արսենյան ատամնաբուժական կլինիկան, որտեղ 10-15 մարդ էր աշխատում։ Չնայած նորաբաց էր, սակայն բարի համբավ էր վայելում և ուներ հաճախորդների մեծ բանակ։ «Հետպատերազմական բավականին դժվար և ծանր ժամանակաշրջան էր, սակայն անկախ նրանից, թե Արցախում ապագա ունենալու ենք թե չէ վճռել եմ ռիսկի գնալ` բավականին ներդրումներ կատարելով։ Ատամնաբուժարանը հագեցած էր

«2023 թվականի սեպտեմբերի 27-28-ը Արցախի Խնածախ գյուղից 710 բնակիչ է արտագաղթել»,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է բռնազավթված համայնքի ղեկավար Մհեր Նիկողոսյանը։

2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո թշնամու տիրապետության տակ անցած տարբեր բնակավայրերից 53 ընտանիք՝ 214 բնակչով ապաստան էր գտել գյուղում, որտեղ նրանց ընդունել են հարազատորեն, աջակցել՝ ինչով

Չնայած երիտասարդ տարիքին՝ Ալիսան այսօր հոգեբանական բազմաթիվ խնդիրների է հանդիպում, ամուսնու մահից իրականության հետ հաշտվել չի կարողանում։ Տիգրանի և Ալիսայի ամուսնությունը տևեց ընդամենը 73 օր։ Երջանկությունն ընդհատվեց 2023-ի

2020 թվականի սեպտեմբերից հետո Արցախում կյանքն այլ գույներ ստացավ։ Թեկուզ անորոշության մեջ՝ արցախցին շարունակում էր ապրել և պայքարել։

«Դասավանդում էի Ստեփանակերտի Ավ. Իսահակյանի անվան միջնակարգ դպրոցում, որպես հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի։ Ինձ ամբողջությամբ նվիրելի էի դպրոցին ու սաներինս»,- Ա1+-ի հետ զրուցում

Օլգա Դավթյանը տուրիզմի ոլորտի մասնագետ է, սակայն հանգամանքների բերումով դիմահարդարությամբ է զբաղվում։

«Դիմահարդարման հմտություններ ունեի դեռ դպրոցական տարիներից։ Ամեն ինչի մեջ փնտրում էի գեղեցիկը, տարվում էի շրջապատիս գեղեցկությամբ։ Մի ժամանակ նույնիսկ լուսանկարչությամբ էի տարված։ Գեղեցիկ բնապատկերներ էի անում, սիրում էի նաև ինքս լուսանկարվել։ Իսկ հետաքրքրությունը

Արցախում բենզինի պահեստում տեղի ունեցած պայթյունը Լիլյայի կյանքը դժոխքի վերածեց՝ որդին ու ամուսինն այնտեղ էին պայթյունի պահին․․

Լիլյա Մարդյանն ընտանիքով՝ ամուսնու և երեք երեխաների հետ ապրում էր Ստեփանակերտում։ Աշխատում էր Ստեփանակերտի տուն-ինտերնատում, նաև՝ վարսահարդարությամբ զբաղվում։ Ամուսինը՝ Աշոտ Սարգսյանը, զինվորական

Հարցազրույց ««Կաճառ» գիտական կենտրոն» ՀԿ նախագահ, պատմական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ Մհեր Հարությունյանի հետ

-Պարոն Հարությունյան, նախ խոսենք «Կաճառ» գիտական կենտրոնի գործունեության մասին՝ Արցախում։ Երբ է այն հիմնադրվել և ի՞նչ խնդիրներ էր իր առջև դրել։

- «Կաճառ» գիտական կենտրոնը հիմնադրվել է 2006 թ. փետրվարի

«Երբ արդեն Հայաստանում էինք, գիտակցեցի, որ մեր առջև բացված ճանապարհը մեր կյանքի ամենադժվարն ու ամենադաժանն է լինելու։ Դրա համար տուն վարձելուց ու երեխաներին դպրոցում տեղավորելուց հետո որոշեցի մատնահարդարման կուրսերի գնալ, որպեսզի կարողանամ տանը երեխաների խնամքը համատեղել այդ աշխատանքի հետ»,- ասում է արցախյան վերջին պատերազմում

Ռուզաննա Հարությունյանը Ստեփանակերտից է, մասնագիտությամբ լրագրող, սակայն երբևէ մասնագիտությամբ չի աշխատել՝ ամուսինը դեմ էր։ Փոխարենը տարիներ շարունակ զբաղվում է ձեռագործ իրերի արտադրությամբ և բավականին հաջողություններ ունի այդ բնագավառում։ Ինքնուս է՝ ասում է, ու բավական է