«Մարտունի, Բարում, Բարսում, Օրջոնոկիձե, Սպիտակաշեն, Սալեր, Չարդախլու, Ջագիր և հայկական մի շարք այլ գյուղերի բնակիչներն իրենց պապական հողերից արտաքսվել են սումգայիթյան ոճրագործությունից հետո,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է ծննդով ջագիրցի Արաքսյա Հարությունյանը։

 Արևելյան Հայաստանի Ելիզավետպոլի նահանգի համանուն

Երեք երեխաների մայր, արցախցի Իդայի նպատակը Հայաստանում սեփական տանիք ունենալն ու հիմնական հաստատվելն է․

«Ուրիշ այլ երկրում կյանքս չեմ պատկերաց՚նում»,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է քաղցրավենիքների արտադրությամբ զբաղվող Իդա Պողոսյանը։

Ստեփանակերտում հիմնական զբաղմունքը երեխաների խնամքն էր, որին զուգահեռ սիրում էր ընտանիքի

Էլլադա Չալյանը մասնագիտությամբ լեզվաբան է, դասավանդել է Ասկերանի Էդմոն Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցում, ապա աշխատանքի անցել ԱՀ քաղաքաշինության նախարարությունում։ Այսօր, սակայն, հոբբին է վերածել մասնագիտության։ Երեք բալիկների մայրը թե տանը, թե երեխաների մանկապարտեզում սիրում էր հեքիաթային միջավայր ստեղծել։

«Մարտունիում ուրախ առիթների ֆոտոզոնաների

Մարտական խաչ երկրորդ աստիճանի շքանաշանակիր Տիգրան Կարենի Ավանեսյանն այսօր կդառնար 28 տարեկան։ Տիգրանն անմահացել է 2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ին՝ թշնամու հրահրած հերթական ագրեսիայի հետևանքով։

 Տիգրանն Ասկերանից էր, նոր էր ամուսնացել, երբ պատերազմը սկսվեց։ «Հուլիսի 8-ը իմ կյանքի ամենաուրախ ու ամենաերջանիկ օրն էր, Տիգրանս այդ օրը ամուսնացավ,- հուզմունքը զսպելով ասում է մայրը։ «Հիմա ուրախանում եմ, երբ Եռաբլուր եմ գնում։ Անհամբեր սպասում եմ կիրակի

Արցախցի Լիլիթը թեյեր պատրաստելու վարպետ է։ «Վըսկե ծերքեր» փառատոնի ժամանակ  Լիլիթի բուրավետ ու աչք շոյող սեղանիկը փառատոնի գրավիչ տեսարաններից էր՝ տեղակայված հենց մուտքի մոտ։

«Մասնագիտությամբ մանկավարժ-հոգեբան եմ, աշխատում էի Ստեփանակերտի հանրապետական հիվադանոցում։ Խոտաբույսերով

Արման Ավանեսյանը շուրջ 20 տարի նախնական զինվորական պատրաստություն առարկան դասավանդում էր նախ Ուղտասարի, ապա Խնապատի միջնակարգ դպրոցներում։

Խնապատում դպրոցի հարակից տարածքում նույնիսկ աշակերտների

Արցախի Ասկերանի շրջանի այգեստանցի Արա Սարգսյանի բազմանդամ ընտանիքը հայրենիքից բռնի տեղահանվելուց հետո ապաստան է գտել Գյումրիում, ապա տեղափոխվել Արթիկ, որտեղ և բնակվում է մինչ օրս։ Արա և Լաուրա ամուսինները 8 զավակ են մեծացնում։ Նրանց հետ է ապրում թոշակառու մայրը։ Հոգսերը շատ են, ուստի ավագ երեխաները տեղափոխվել են հորաքրոջ մոտ՝ ՌԴ Տյումեն քաղաքը։

-Այգեստանում սեփական առանձնատուն

Արցախի Ասկերանի շրջանի Սարուշեն գյուղը 44-օրյա պատերազմից հետո հայտնվել էր թշնամու ուղիղ նշանառության տակ։

«Այս ձորակում 2020-ին համառ մարտեր էին ընթանում, որոնց ընթացքում հանդիպակաց տարածքները հայկական 6 գյուղերի հետ թշնամին օկուպացրել էր։ Նոյեմբերյան եռակողմ

Choco Bliss ապրանքանիշի ձեռագործ շոկոլադ արտադրող 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ի թշնամու լայնամաշտաբ հարձակման ժամանակ Լիլյա Հայրապետյանի որդին ժամկետային զինծառայող էր, ամուսինը պաշտպանության բանակի պահեստազորի սպա։ Տան տղամարդիկ մարտչում էին տարբեր ուղղություններում։

Մարտունի քաղաքի վրա թշնամին կրակ էր թափում, տասնյակ տարիների ոխը հանգիստ չէր տալիս։ Մի քանի օր ապաստարաններում

«Մենք ենք մեր սարերը» ազգագրական երգի-պարի պետական համույթը ստեղծվել է 2000 թվականին։ Արցախի տարեց մշակութային գործիչները միավորում է ցանկությունը՝ պահպանել, պաշտպանել և քարոզել արցախյան մշակույթը՝ ժառանգելով այն գալիք սերունդներին։

«Գնալով համույթը համալրվում էր երիտասարդ կադրերով և շուտով վերանվանվեց «Մենք ենք մեր սարերը» երգի ազգագրական, ապա՝ երգի-պարի պետական համույթի, համալրվեց երիտասարդ

2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո Ասկերանում լայնածավալ շինարարական աշխատանքներ էին ընթանում։ Քաղաքում երեք բարձրահարկ շենք կառուցվեց՝ բնակարանները բաժանվեցին, հիմնականում, Արցախի այլ բնակավայրերից բռնի տեղահանված բնակիչներին։ Քաղաքում աշխուժություն էր տիրում, բնակիչների շրջանում արտագաղթի միտումներ չկային։ Նույնիսկ 9 ամսյա շրջափակման ժամանակահատվածում ոչ ոք ծննդավայրը

Նվեր Գաբրիելյանն Արցախից բռնի տեղահանվելուց հետո ընտանիքով հաստատվել է Արմավիրի մարզի Մեծամոր քաղաքում։ Շարունակել է գյուղատնտեսությամբ զբաղվել, ինչպես Արցախում։

Թեեւ մասնագիտությամբ ֆինանսիստ է, նախընտրել է գյուղատնտեսությունը՝ տարիներով հողի հետ կռիվ է