Արցախցի Լևոն Աթանեսյանը 44-օրյա պատերազմից հետո իր ծննդյան տարեդարձը նշում է հոկտեմբերի 28-ին։

«Ծնվել եմ 1979 թվականի հոկտեմբերի 30-ին՝ Ստեփանակերտում։ Մեծացել և ուսում եմ ստացել այստեղ։ Անցել եմ պարտադիր զինվորական ծառայություն։ Որոշ ժամանակահատված ծառայել եմ ՊԲ

Ասկերանցի Սնեժանա Թամրազյանը քաղաքի ակտիվ երիտասարդներից էր․ անհուն կարոտով է հիշում իր տունն ու ծննդավայրը։ Ասում է՝ իր համար կյանքը երկու մասի է բաժանված՝ Արցախում և Արցախից դուրս։

«2020-ին կորոնավիրուսի պատճառով զրկված էինք Վերջին զանգ կազմակերպելու հնարավորությունից։ Թվում էր՝ կորոնավիրուսը մեծ չարիք է։ Չգիտեինք, որ չարիքից մեծ չարիքներ են մեզ սպասվում։ 2020թ. ընդունվեցի Արցախի պետական համալսարանի իրավագիտության բաժինը։ Համալսարանական 1-ին ուստարին անցավ պատերազմի և հետպատերազմյան արհավիրքները հաղթահարելով։ Ապա սահմանային

«Արցախի Խաչմաչ գյուղը 1170 հեկտար վարչական տարածք ուներ, որից 520 հա գյուղատնտեսական նշանակության, 600 հա՝ անտառային հողերն էին։ Համայնքի սահմանով  հոսում էր Վարանդա գետի վտակը։ Ըստ գյուղի տարեցներից լսածի,  քանի որ տարածքում դարերով բացառապես հայեր են ապրել՝ Աստծո հրեշտակը գյուղի չորս կողմում խաչեր է կառուցել՝ բնակավայրը թողնելով խաչերի արանքում։ Արցախյան բարբառով ասած՝ խաչերեն մաչին։ Այստեղից էլ առաջացել է գյուղի անվանումը։ Խաչմաչում բազմաթիվ հուշարձաններ կան՝ թվագրված 12-13-րդ դարերով։ Միայն 59 աղբյուր կար գյուղի շրջակայքում»,- Ա1+-ի հետ

«Սիրում եմ, երբ մարդիկ ուրախ են, ժպտում են։ Փորձում եմ ինձ շրջապատող մարդկանց ուրախություն պարգևել, մանավանդ Արցախից բռնի տեղահանվելուց հետո, երբ բոլորի դեմքերից ժպիտը պակասել է»,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է 17-ամյա Աննա Սևիկյանը, ով մանկության սիրած զբաղմունքը վերածել է բիզնեսի։

«Ansfluffy_toys»-ը որպես բրենդ մեկ տարի առաջ է ստեղծվել։ Անվանական, անփլուզ խաղալիքներ գործելու

Մինչև բռնատեղահանումն Արցախում մասնագիտական տոների շարքում նշվում էր նաև լրագրողի օրը։ Չորրորդ իշխանության ներկայացուցիչների մասնագիտական օրվա ստեղծման ջատագովն Արցախի ժուռնալիստների միությունն էր։

«Երբ  լրագրողական կազմակերպության նախաձեռնությամբ 2009 թվականի մայիսի 23-ին Ստեփանակերտում

«Մարտունի, Բարում, Բարսում, Օրջոնոկիձե, Սպիտակաշեն, Սալեր, Չարդախլու, Ջագիր և հայկական մի շարք այլ գյուղերի բնակիչներն իրենց պապական հողերից արտաքսվել են սումգայիթյան ոճրագործությունից հետո,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է ծննդով ջագիրցի Արաքսյա Հարությունյանը։

 Արևելյան Հայաստանի Ելիզավետպոլի նահանգի համանուն

Երեք երեխաների մայր, արցախցի Իդայի նպատակը Հայաստանում սեփական տանիք ունենալն ու հիմնական հաստատվելն է․

«Ուրիշ այլ երկրում կյանքս չեմ պատկերաց՚նում»,- Ա1+-ի հետ զրույցում ասում է քաղցրավենիքների արտադրությամբ զբաղվող Իդա Պողոսյանը։

Ստեփանակերտում հիմնական զբաղմունքը երեխաների խնամքն էր, որին զուգահեռ սիրում էր ընտանիքի

Էլլադա Չալյանը մասնագիտությամբ լեզվաբան է, դասավանդել է Ասկերանի Էդմոն Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցում, ապա աշխատանքի անցել ԱՀ քաղաքաշինության նախարարությունում։ Այսօր, սակայն, հոբբին է վերածել մասնագիտության։ Երեք բալիկների մայրը թե տանը, թե երեխաների մանկապարտեզում սիրում էր հեքիաթային միջավայր ստեղծել։

«Մարտունիում ուրախ առիթների ֆոտոզոնաների

Մարտական խաչ երկրորդ աստիճանի շքանաշանակիր Տիգրան Կարենի Ավանեսյանն այսօր կդառնար 28 տարեկան։ Տիգրանն անմահացել է 2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ին՝ թշնամու հրահրած հերթական ագրեսիայի հետևանքով։

 Տիգրանն Ասկերանից էր, նոր էր ամուսնացել, երբ պատերազմը սկսվեց։ «Հուլիսի 8-ը իմ կյանքի ամենաուրախ ու ամենաերջանիկ օրն էր, Տիգրանս այդ օրը ամուսնացավ,- հուզմունքը զսպելով ասում է մայրը։ «Հիմա ուրախանում եմ, երբ Եռաբլուր եմ գնում։ Անհամբեր սպասում եմ կիրակի

Արցախցի Լիլիթը թեյեր պատրաստելու վարպետ է։ «Վըսկե ծերքեր» փառատոնի ժամանակ  Լիլիթի բուրավետ ու աչք շոյող սեղանիկը փառատոնի գրավիչ տեսարաններից էր՝ տեղակայված հենց մուտքի մոտ։

«Մասնագիտությամբ մանկավարժ-հոգեբան եմ, աշխատում էի Ստեփանակերտի հանրապետական հիվադանոցում։ Խոտաբույսերով

Արման Ավանեսյանը շուրջ 20 տարի նախնական զինվորական պատրաստություն առարկան դասավանդում էր նախ Ուղտասարի, ապա Խնապատի միջնակարգ դպրոցներում։

Խնապատում դպրոցի հարակից տարածքում նույնիսկ աշակերտների

Արցախի Ասկերանի շրջանի այգեստանցի Արա Սարգսյանի բազմանդամ ընտանիքը հայրենիքից բռնի տեղահանվելուց հետո ապաստան է գտել Գյումրիում, ապա տեղափոխվել Արթիկ, որտեղ և բնակվում է մինչ օրս։ Արա և Լաուրա ամուսինները 8 զավակ են մեծացնում։ Նրանց հետ է ապրում թոշակառու մայրը։ Հոգսերը շատ են, ուստի ավագ երեխաները տեղափոխվել են հորաքրոջ մոտ՝ ՌԴ Տյումեն քաղաքը։

-Այգեստանում սեփական առանձնատուն