Ձմեռային, ցրտաշունչ մի օր էր: Քայլում և լիաթոք շնչում էի հարազատ Ասկերանիս սառն ու մաքուր օդը: Ինչքա՜ն անաղարտ էր այն…Ինքնին, պատվում եմ մաքրությամբ, երջանկության հույզերով: Իմ մեջ միանգամից արթնանում է աշխարհում ամեն ինչ ջինջ, լուսավոր և գեղեցիկ տեսնելու տենչը: Հոգուս խորքում հավատում եմ, որ կգա այն օրը, որ բոլորը երջանիկ կլինեն, կկարողանան ապրել այնպես, ինչպես իրենք են ցանկանում…

Ինքս ինձ հետ, երազելով՝ քայլում էի… Երազանքներիս աշխարհում բոլորը բարի են, ներդաշնակ հոգով: Թևածում է սերը, թագավորում է գեղեցիկը, բարին հաղթում է չարին, մանուկները շողում են ուրախությունից… Ոչ մի շշուկ չէր խանգարում ինձ, միայն ձմեռային քամին էր, որ սուրում էր ուժգնությամբ՝ մխրճվում մարմնիս մեջ: Ակամա, արագացրի քայլերս: Շտապում էի րոպե առաջ տուն հասնել: Ասկերանի կենտրոնական փողոցը համարյա դատարկ էր, երևի ցուրտն էր պատճառը…

Հանկարծ լռությունը խախտվեց, ինչ որ տեղից երեխայի լացի ձայներ էին գալիս: Ակամայից, կանգ առա ու հետ նայեցի: Սկզբից չէի կողմնորոշվում, թե որտեղից են լսվում այդ ձայները: Մտածեցի, որ ինձ թվացել է, շարունակեցի քայլել:

<<Ե՛ս էլ եմ ուզում, ե՛ս էլ եմ ուզում>>,-պարզ լսեցի ես: Երեխայի ձայնն այնքան սրտակեղեք էր, որ ես չկարողացա անտարբեր մնալ: Ասկերանի ԱՀԱԸ մանկապարտեզի բակից երեխան ձեռքին մի կին էր դուրս գալիս: Ես լսում էի, թե նա ինչպես էր համոզում մանկանը լաց չլինել:

<<Մի՛ լացիր, դեռ փոքր ես: Մի քիչ մեծանաս, դու էլ կգնաս: Համբերի՛ր>>,-ասում է երեխայի մայրը:

Մայրն ինչքան կամաց էր խոսում, երեխան այնքան ուժեղացնում էր լացը, իսկ ինչպե՞ս կարող էր համբերել երկու տարեկան երեխան:

<<Ո՛չ, ես էլ եմ ուզում մանկապարտեզ գնալ, ես էլ եմ ուզում այնտեղ խաղալ>>,-լացախառն ասում է փոքրիկը, իսկ երբեմն էլ դպրոցի անունն էր տալիս:

Պարզապես փոքրիկը ընկերներ էր ուզում, նա հոգնել էր մենակությունից, ուզում էր երեխաների հետ լինել:

Զգում էի, որ մայրը չգիտեր, թե ինչպես հանգստացնի երեխային, ախր ինքն էլ էր ուզում, որ իր փոքրիկ Մերին մանկապարտեզ հաճախեր մյուս երեխաների հետ: Գիտեր, որ այնտեղ փոքրիկներն ապահով են, շրջապատված՝ հոգատարությամբ ու ջերմությամբ:

Փոքրիկը մի քիչ հանգստացավ և համակերպվելով իրավիճակի հետ՝ փարվեց մորը:

Ես շարունակեցի իմ ճանապարհը, սակայն այդ տեսարանը օրեր շարունակ մտահոգում էր ինձ: Մտածում էի. փոքրիկ Մերիի նման քանի՜, քանի՜ երեխա կա, որ զրկված է մանկապարտեզ հաճախելու իրավունքից, իսկ նրանց մայրերն աշխատել, երեխաների կարիքները հոգալ են ուզում:

Այսօր Ասկերանում գործող միակ մանկապարտեզը ԱՀԱԸ մանկապարտեզն է, որտեղ ընդունում են միայն 2,5 տարեկանից բարձր երեխաների: Մանկապարտեզը չունի մսուրային խումբ, իսկ դրա անհրաժեշտությունը, ինչպես երևում է, շատ է զգացվում Ասկերանում:

Այնքա՜ն երիտասարդ կանայք կան, ովքեր պատրաստ են աշխատել անգամ դաշտերում և հանդերում, միայն թե կարողանային թեթևացնել ընտանիքի հոգսերը:

Ինչքա՜ն լավ կլիներ, որ Ասկերանում բացվեր ևս մեկ մանկապարտեզ, կամ գործողում ավելանար մսուրային խումբը: Կարծում եմ, մսուրային խմբի առկայությունը մանկապարտեզում բազմազավակ ընտանիքների ավելացման գործում որոշիչ դեր կունենա:

Սպասենք, հուսանք…

Կարինե ԲԱԽՇԻՅԱՆ