Սիրելի հայրենակիցներ,

     Հանրապետության իշխանությունների եւ անձամբ իմ անունից ի սրտե շնորհավորում եմ ձեզ Արցախի վերածննդի օրվա առթիվ:

     1988 թվականի փետրվարի 20-ը ոսկե տառերով գրվեց մեր նորագույն պատմության մեջ եւ դարձավ Արցախյան ազգային-ազատագրական շարժման տարեգրության ամենափառավոր էջերից մեկը: Հայ ժողովրդի բազմամյա ընդվզումը հասավ իր բարձրակետին: Հիմնվելով ազգերի ազատ ինքնորոշման համամարդկային սկզբունքների վրա` մենք փորձեցինք մեր օրինական ու արդարացի ձայնը հասցնել աշխարհի առաջադեմ մարդկությանը:

     Մայր Հայաստանի եւ աշխարհասփյուռ հայության բոլոր հատվածների հետ ձեռք ձեռքի` հպարտ ու իր որոշման մեջ անսասան արցախցին

   ²ëÏ»ñ³ÝÇ ßñç³ÝÇ Ñ³Ù³ÛÝùÝ»ñáõ٠ѳßí»ïáõ ÅáÕáíÝ»ñÁ ëÏëí³Í »Ý ÷»ïñí³ñÇ 1-Çó »õ ϳí³ñïí»Ý ÷»ïñí³ñÇ 24-ÇÝ:

ÄáÕáíÝ»ñÝ ³ÝóÝáõÙ »Ý ϳ½Ù³Ï»ñåí³Í, ѳٳÛÝùÝ»ñÇ Ñ³Ù³ñ ϳñ»õáñ³·áõÛÝ Ñ³ñó»ñÇ ßáõñç ùÝݳñÏáõÙÝ»ñÇ ÙÃÝáÉáñïáõÙ, ÉëíáõÙ »Ý ѳٳÛÝùÝ»ñÇ Õ»Ï³í³ñÝ»ñÇ Ù»Ï ï³ñí³ Ï³ï³ñ³Í ³ß˳ï³ÝùÝ»ñÇ  í»ñ³µ»ñÛ³É Ñ³ßí»ïíáõÃÛáõÝÝ»ñÁ »õ ïñíáõÙ ·Ý³Ñ³ï³Ï³ÝÝ»ñ:

   ö»ïñí³ñÇ 10-ÇÝ Ï³Û³ó³í ²ëÏ»ñ³ÝÇ ù³Õ³ù³ÛÇÝ Ñ³Ù³ÛÝùÇ Ñ³ßí»ïáõ ÅáÕáíÁ, áñÇÝ Ù³ëݳÏóáõÙ ¿ÇÝ ÈÔÐ ²Ä ݳ˳·³Ñ ²ßáï ÔáõÉÛ³ÝÁ, ²ëÏ»ñ³ÝÇ ßñçí³ñã³Ï³½ÙÇ Õ»Ï³í³ñ ê»ñ·»Û ¶ñÇ·áñÛ³ÝÁ: ²ëÏ»ñ³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ï ²ÉÛáß³ ¶³µñÇ»ÉÛ³ÝÁ Ý³Ë ßÝáñѳϳÉáõÃÛáõÝ Ñ³ÛïÝ»ó ³ëÏ»ñ³ÝóÇÝ»ñÇÝ Ñ³ßí»ïáõ ÅáÕáíÇÝ Ñ³Ù³ËÙµí³Í Ý»ñϳ۳ݳÉáõ ѳٳñ, ապա Ý»ñϳ۳óñ»ó ѳßí»ïáõ ųٳݳϳßñç³Ýáõ٠ѳٳÛÝùÇ Õ»Ï³í³ñÇ Ï³ï³ñ³Í ³ß˳ï³ÝùÝ»ñÇ Ù³ëÇÝ Ñ³ßí»ïíáõÃÛáõÝ: 

   ԱëÏ»ñ³ÝÇ ù³Õ³ù³ÛÇÝ Ñ³Ù³ÛÝùÇ Õ»Ï³í³ñÇ ³ß˳ï³Ï³½ÙÇ áõß³¹ñáõÃÛ³Ý Ï»ÝïñáÝáõÙ ¿ »Õ»É ѳٳÛÝùÇ áõ Çß˳ÝáõÃÛ³Ý ï³ñµ»ñ ûõ»ñÇ ÙÇç»õ ³ÝÑñ³Å»ßï ѳñ³µ»ñáõÃÛáõÝÝ»ñÇ

   Ես այն երջանիկներից եմ, ում բախտ է վիճակվել աշխատելու մի պայծառ ու լուսե անձնավորության՝ դպրոցին ու գործին նվիրված, պրպտող ու ստեղծագործող անզուգական մի մարդու՝ 20-րդ դարի Արցախի լավագույն մանկավարժ Սամվել Մկրտիչի Ղուկասյանի հետ։

   Այսօր ես իմ առջև խնդիր եմ դրել մեր ընթերցողին ամբողջապես ներկայացնելու Սամվել Ղուկասյան Մարդ-երևույթին՝ իր բոլոր գույներով։

   Ուղղակի վերջերս կարդացի §Լուսարար¦ թերթում տպագրված մեր ուսուցչապետերից մեկի՝ վաստակաշատ մանկավարժ Անուշավան Պողոսյանի §Բազմավաստակ մանկավարժը¦ բովանդակալից հոդվածը եւ իմ մեջ ցանկություն առաջացավ մի քանի պատառիկներ ներկայացնել մեծ մանկավարժ Սամվել Ղուկասյանի ցնցումներով լի կյանքից։

   Սամվել Ղուկասյանը ուսուցիչ էր՝ բառիս բուն իմաստով, ուսուցիչ՝ կոչումով, մանկավարժական տակտով ու կուլտուրայով, երեխաների նկատմամբ ունեցած իր

Փ»ïñí³ñÇ 13-15-Á ²ëÏ»ñ³ÝÇ ¾.´³ñë»ÕÛ³ÝÇ ³Ýí³Ý ÙÇçݳϳñ· ¹åñáóáõ٠ϳ½Ù³Ï»ñåí»ó 2011-2012 áõëáõÙÝ³Ï³Ý ï³ñí³ ßñç³Ý³ÛÇÝ ûÉÇÙådz¹³: ܳËûñáù ϳ½Ù³íáñí»É ¿ñ ûÉÇÙådz¹³ÛÇ ³ÝóϳóÙ³Ý »õ ϳ½Ù³Ï»ñåÙ³Ý Ñ³Ù³ñ ϳ½ÙÏáÙÇï» »õ ѳÝÓݳñ³ñ³Ï³ÝÝ»ñ ¿ÇÝ ïñí»É í»ñ³ÑëÏáÕ áõëáõóÇãÝ»ñÇÝ: ²Ýóϳóí»ó ûÉÇÙådz¹³ ѳÛáó É»½áõ, Ñ³Û ·ñ³Ï³ÝáõÃÛáõÝ, éáõë³ó É»½áõ, ûï³ñ É»½áõ, ٳûٳïÇϳ, ýǽÇϳ, ùÇÙdz, ³ß˳ñѳ·ñáõÃÛáõÝ, Ï»Ýë³µ³ÝáõÃÛáõÝ, å³ïÙáõÃÛáõÝ, ÇÝýáñÙ³ïÇϳ ³é³ñϳݻñÇó: سëݳÏóáõÙ ¿ր

   êåáñïÝ ³ÛÝ µÝ³·³í³éÝ ¿, áñ ³ÝÁݹѳï Ýáñ³Ýáñ µ³ñÓáõÝùÝ»ñի նվաճում ¿ å³Ñ³ÝçáõÙ, ٳݳí³Ý¹ ³ÛÝ Ù³ñ½ÇÏÇó, áվ Ñ»ï»õáÕ³Ï³Ý ¿ Çñ ·áñÍáõÝ»áõÃÛ³Ý Ù»ç »õ ϳݷ ãÇ ³éÝáõÙ` µ³í³ñ³ñí»Éáí »Õ³Íáí: ÜÙ³Ý Ù³ñ½ÇÏÝ»ñÇó ¿ Êݳå³ï ·ÛáõÕÇ §úÉÇÙå¦ Ù³ñ½³Ï³Ý ³ÏáõÙµÇ (Ù³ñ½Çã` ²Ý¹ñ³ÝÇÏ Ðáíë»÷Û³Ý) Ùßï³Ï³Ý ѳ׳Ëáñ¹ 

Փետրվարի 16-17-ը Ասկերանի Է.Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցում կազմակերպվեց աղջիկների բասկետբոլի Ասկերանի շրջանային առաջնություն, որին մասնակցում էին Ասկերանի, Նորագյուղի, Այգեստանի, Խնապատի, Ավետարանոցի թիմերը: Թիմերն առաջնությանը մասնակցում էին վստահորեն եւ մեծ կազմակերպվածությամբ: Մրցանակային 1-3-րդ տեղերը զբաղեցրին

Հայրենի հողին կապող թելերը բազմաթիվ են. մենք պարզապես նշում ենք այն, ինչ տեսանելի է մեզ: Բայց չէ՞ որ կան նաեւ հոգեբանական բազմաթիվ պահեր մարդուն հաճախակի համակող նոստալգիկ պոռթկումների մեջ, որոնք դժվար է սովորական բառերով արտահայտել: Ճշմարիտ է ասված, որ հայրենիքին կարոտել կարելի է անգամ ապրելով հայրենի բնօրրանում: Այդ կարոտն առավելապես մանկական քաղցր հուշերի վերարթնացումից է, որով ներկան ու անցյալն իմաստավորում են միեւնույն ժամանակի մեջ, հասցեավորում ապագան…   

Երջանիկ է այն ազգը, որ կարողանում է արժանի սերունդներ  դաստիարակել, կերտել եւ ձեւավորել այնպիսի անհատ, որ գիտակցում է, թե ինչ է հայրենիքը, ինչպես պետք է այն պաշտպանել, եւ ինչ պետք է անել հանուն հայրենիի ամրապնդման: Ամենակարեւորն էլ այն է, որ ներկա սերնդի մեջ ավելի է զարգանում սերն ու վստահությունը դեպի գիտելիքն ու ուսումը:

Սիրտդ մի տեսակ բերկրանքով ու խանդաղատանքով է լցվում, երբ արցախյան գյուղերի փողոցներում անհոգ խաղալիս մանուկներ ես տեսնում, երբ գյուղ ես մտնում ու տեսնում գյուղական եռուզեռով ապրող մարդկանց ու տների երդիկներից ելնող ծուխը: Փառավորվում ես. ուրեմն գյուղն ապրում է: Առանձնապես ուրախանում ես, երբ դա սահմանամերձ գյուղ է` պատերազմական արհավիրքներով անցած, բայց կանգուն գյուղ: Հենց այդպիսի սահմանամերձ գյուղերից է Ասկերանի շրջանի Փառուխ գյուղը:

Ասկերանի շրջանի գյուղերից յուրաքանչյուրն իր յուրահատուկ պատմությունն ու դերն ունի: Նրանցից ամեն մեկն իր ուրույն տեղն է զբաղեցնում շրջանի կյանքում:    Այդպիսի գյուղերից մեկն էլ Բերքաձոր գյուղն է, ուր եղանք վերջերս: Չնայած ձմռան օր էր, սակայն եղանակը մեղմ ու հաճելի էր: Բերքաձորն էլ մեզ եղանակին համապատասխան ընդունեց: Գյուղամիջում նստած էին գյուղի տարեց մարդիկ ու ցածրաձայն զրուցում էին, երեւի անցած երանելի օրերի մասին էին խոսում: Հիշում էին նախկին գյուղն ու համեմատում այսօրվա հետ: Իսկ գյուղում այնքան բան է փոխվել. նորակառույց դպրոցի շենք, մաքուր փողոցներ, երջանիկ դեմքեր…

Լրացավ անվանի մանկավարժ, աշակերտների եւ ծնողների կողմից սիրված ու հարգված, թոշակառու ուսուցչուհի, Արցախի հերոս Էդմոն Բարսեղյանի ¥ նրա անունն է կրում Ասկերանի միջնակարգ դպրոցը ¤ մայր, բազմավաստակ Եփրաքսյա Արշակի Կարապետյանի ծննդյան 80-ամյա հոբելյանը: Մի անձնավորություն, որ սերունդներ է կրթել ու սերունդներ դաստիարակել` իր առջեւ ունենալով հայեցի

Հասարակ ու պարզ մի արտահայտություն, որի իմաստի ճշմարտացի և խոր ընկալումը մեր էության մեջ սարսուռ է առաջացնում:
Հպարտության րոպեներ, որոնք մարդ ապրում է ընթեռնելով այս կամ այն գրքում, թերթում, կամ թէ չէ լսում միջոցառման ժամանակ:
Ինչը՞ կարող է ավելի մեծ հաճույք պատճառել, քան այս վեհ գաղափարը, որը մեզանից գուցեև ոչ բոլորն են կարողանում ընկալել ու գնահատել:
Բարեբախտաբար այսօր էլ մեր շարքերում կան մարդիկ, ովքեր գնահատելի աշխատանք են կատարում: Այո', գնահատելի, քանի որ հերոսին հիշելը ևս հերոսություն է: