ԳԵՎՈՐԳ  ԱԼԲԵՐՏԻ ԾԱՏՐՅԱՆ.

ԱՆՄԱՀՆԵՐԻ ԳՆԴԻ ՀԵՐԹԱԿԱՆ ՀԵՐՈՍԸ

Արցախյան հայրենական պատերազմի հետևանքներն ու պատճառած անասելի ցավերը դեռ երկար կմխացնեն մեր սրտերը, կորստյան ծանր վիշտը հավերժ մեր ուղեկիցները կլինեն ու այդպես  էլ մեզ երբեք չենք ների ու չենք համակերպվի հազարավոր լուսավոր երիտասարդների անձնազոհության հետ։ Պատերազմի ելքն անսպասելի և անընդունելի է բոլորիս համար, քանզի ազատ ու անկախ Արցախում ծնվել և հասակ էր առել մի սերունդ՝ պատրաստ կրծքով պաշտպանելու հող-հայրենին։ Ու պաշտպանեցին… Ավա՜ղ շատերն ընկան քաջի մահով…

Անմահներից է Գևորգ Ծատրյանը։ Ծնվել է

ՍԵՐԳԵՅ ԱՐԹՈՒՐԻ ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ (ՀԱԼԱԼ). Երևանի Հերացու անվան Պետական Բժշկական Համալսարանի ուսանող։ Հերոսը ծառայել է Ջաբրայիլի զորամասում։ 2020-ի սեպտեմբերի 27-ին, երբ նենգ ու ստոր թշնամին անցել է լայնածավալ հարձակման, Հալալը (Սերգեյի մականունն էր, որը տվել է նրան հրամանատարը) կանգնած էր դիրքերում։ Նա իր զինակից ընկերների հետ պահել է դիրքերը չնահանջելով ոչ մի քայլ … Իսկ երբ զոհվեց դիրքի հրամանատարը՝ Սերգեյը նրան փոխարինեց։ Փրկել է տասնյակ կյանքեր, առանց երկմտելու նետվել ամենաթեժ կետեր՝ վիրավորներին ցուցաբերելով առաջին օգնություն, այնուհետև իջեցրել դիրքերից և տեղափոխել ավելի անվտանգ վայր։ Երեք անգամ հայտնվել  է շրջափակման մեջ և հնարամտության   շնորհիվ կարողացել է դուրս բերել մարտական ընկերներին և վիրավորներին։ Անմահացել է 2020 թվականի հոկտեմբերի 3-ին Նարինջ կոչվող բարձունքում՝ հարազատների և նրան բոլոր ճանաչողների

Բժշկական համալսարանում օրեր առաջ բացված պատերազմում զոհված հերոսներին նվիրված հուշատախտակին փակցված է նաև Ստոմատոլոգիական ֆակուլտետի 1-ին կուրսի ուսանող Կարո Հովագիմյանի անունը: Ի տարբերություն մյուս զոհված հերոսների՝ Կարոն Հայաստանում չէր ծնվել: Հովագիմյանների ընտանիքը Սիրիայից է, 2003 թվականին են Հալեպից տեղափոխվել Երևան, երբ ընտանիքի ավագ զավակը՝ Կարոն, ընդամենը երկուսուկես տարեկան էր: Առաջին անգամ հայրենիքում է մանկապարտեզ հաճախել: 2012 թվականին ստացել է ՀՀ քաղաքացիություն: Ստոմատոլոգիական ֆակուլտետի առաջին կուրսի երկրորդ կիսամյակից զորակոչվել է բանակ: Կարոյի՝ ստոմատոլոգիական ֆակուլտետ ընդունվելու որոշումը պատահական չէր: Նա ցանկանում էր լրացնել հոր` Սարգիս Հովագիմյանի հիմնած ատամնատեխնիկական լաբորատորիայի գործունեությունը: Փոքր հասակից ծանոթ է եղել այս ոլորտի նրբություններին, և երբ եկել է մասնագիտություն ընտրելու ժամանակը, որոշել է համատեղել բժշկությունն ու տեխնոլոգիաները՝ սովորել ստոմատոլոգիա:

Հայրն էլ, քաջալերել է որդուն ապագա մասնագիտության ընտրության

Երևի պատմության ընթացքում ոչ մի այլ խնդրի նկատմամբ մեր ժողովուրդն այդչափ միասնական չի եղել, որքան, երբ վտանգված է եղել Հայրենիքի ազատությունը։ Հայրենիք, հայրենասիրություն, նվիրվածություն, խիզախություն այս բառերի արժեքը մենք սովորել ենք և սովորեցնում ենք դեռ մանկուց, որովհետև պատմությունը մեզ սովորեցրել է, որ հայն իր գոյությունը պահել է հենց այս բառերի իմաստը սերտած սերունդների շնորհիվ։ Երբ սեպտեմբերի 27-ին թշնամին հերթական անգամ լայնածավալ հարձակման անցավ մեծ՝ թե փոքր, կին՝ թե տղամարդ ոտքի ելան փրկելու Արցախ աշխարհը։ Արցախյան պատերազմը հարուստ է իր քաջորդիների հերոսություններով ու սխրագործություններով, որոնք ապացուցում են, որ քաջերի սերունդները քաջեր են, ինչպես

Պատերազմի խառնակ մի օր ֆեյսբուքում կարդացի, որ կորոնավիրուսից մահացել է Վալերի Պետրոսյանը: Ասկերանի ,,Բերդ,, թերթի երկարամյա խմբագիրը, վաստակավոր լրագրողը: Շարժման, ղարաբաղյան առաջին պատերազմի ֆոտոտարեգիրը:

Արդեն շատ հեռավոր անցյալի մի օր նա ինձ Նորագյուղի հայրական տուն էր հրավիրել: Հայրը, մայրը կային՝ վշտից կորացած, աշխարհից խռով: Պատերազմը խլել էր իրենց

Վալերի Պետրոսյանն իր ողջ գիտակցական կյանքում կապված էր լրագրությանը, ավելի ստույգ` ֆոտոլրագրությանը, որի խորիմաստ բովանդակությունը ոչ մի լեզվով թարգմանելու անհրաժեշտություն թերևս չկա: Ամեն մի կադր Վալերիի մոտ խտացված կյանք է, որով ինքը ապրում էր: Նրա տասնյակ հազարավոր լուսանկարներն առնվազն երկու սերնդի կյանք են ամփոփում` խորհրդային տարիներից մինչև մեր օրերը:

Սխալված չենք լինի, եթե ասենք, որ Արցախյան գոյապայքարը ոչ-ոք լուսանկարներում այնքան լավ չի ներկայացրել, ինչպես Վալերի Պետրոսյանը: Նա պարզապես դիտող-արձանագրող չէր, այլ տեղի ունեցած իրադարձություններն իր կյանքի պրիզմայով անցկացրած հախուռն անհատ:

Շուրջ երկու տարի

Գիտե՞ք, ինչքան է ցավալի, երբ հանկարծ գիտակցում ես, որ քո դիմացինը ոչինչ չունի, իսկ դու ունես ամեն ինչ: Իսկ ինչքա՜ն է դաժան, երբ նա մի վայրկյանում կորցրել է քո ունեցածից գուցեև ավելին, կորցրել է անվերադարձ ու այսօր մնացել շիվար ու անօգնական:

Իսկ այդ աչքե՜րը, որոնք մի այնպիսի տխրությամբ են նայում քեզ, որ միանգամից կեղեքվում է սիրտդ, այդ կարոտով ու թախիծով պարուրված աչքերը… Ասես հայն ուրիշ աչքեր ունենալ չի կարող, դրանք պետք է անպայման տխուր-տխուր լինեին…

Այսօր մեր շրջապատում այդ ճակատագրին արժանացած մարդիկ, ավաղ, անչափ շատ են, և ինչքան էլ մեզանից յուրաքանչյուրը ցավի նրանց համար, միևնույն է`նրանց ցավն ավելի խորն է, անպատմելի…

Այնպես պատահեց, որ հյուրընկալվեցինք Ասկերանի շրջանի Ավետարանոց համայնքի բնակիչներ

Արցախցի երեխան ապրել է ուզում… Նա երազում է խաղաղ երկնքի տակ կերտել իր ապագան և ապրել մի երկրում, որտեղ երբեք չեն լսվի թնդանոթների ձայները, չեն հռնդա տանկերն ու կապույտ երկնքում չեն սուրա ռազմական ինքնաթիռները: Արցախցի երեխան ապրել է ուզում…

Արցախյան արյունաբեր պատերազմը, որ ցնցեց համայն աշխարհի հայությանը, պղտորեց մեր երեխաների մանկական հոգիները, ընդհատեց նրանց անմեղ ու անհոգ մանկությունը: Մեր փոքրիկներն իրենց մայրերի հետ ժամանակավոր ապաստան գտան մայր Հայաստանում, որտեղ հյուրընկալվեցին բարի և հոգատար մարդկանց ընտանիքներում: Երեխաներն սպասում էին, որ շուտով հաղթանակի ավետիսը կլսվի և իրենք կվերդառնան Արցախ և կշարունակեն ապրել իրենց երազանքների երկրում…

Ասկերանի Էդմոն Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցի փոխտնօրեն

Մի քանի օրից կթերթվի պատմության հերթական էջերից մեկը, և մենք բոլորս միասին կթևակոխենք նոր՝ 2021 թվականը: 2020 թվականը կմնա անցյալում և մեզանից յուրաքանչյուրն ինքը կորոշի ինչպիսի գնահատական տալ այդ տարվան:

Դառը հիշողություններով հանդերձ, ես կցանկանայի, որպեսզի նոր տարում մեր ժողովուրդն ապրի հանգիստ ու խաղաղ: Համոզված եմ՝ մեր հաստատակամության ու միաբանության շնորհիվ կկարողանանք հաղթահարել այս ծանր իրավիճակը ևս, քանզի հայը միշտ էլ ուժեղ ու անսասան է եղել:

Ցավոք, պատերազմական գործողությունների հետևանքով թշնամու վերահսկողության տակ են անցել մեր շրջանի ութ համայնքներ: Ավետարանոցի, Ակնաղբյուրի, Սղնախի, Ջրաղացների, Մադաթաշենի Մոշխմհատի, Արմենակավանի և Ուղտասարի հանրակրթական դպրոցների աշակերտներն իրենց ուսումը շարունակում են շրջանի, ինչպես նաև հանրապետության տարբեր կրթօջախներում:

Այժմ շրջանում գործում են 30 հանրակրթական

Թե ինչպիսի շինարարական աշխատանքներ են կատարվել հետպատերազմական այս շրջանում ՝ տեղեկացանք Ասկերանի շրջվարչակազմի ղեկավարի տեղակալ, շինարարության գծով պատասխանատու Վահագն Առստամյանից:

<<Պատերազմից հետո մեր շրջանում ծագել էին բազմաթիվ խնդիրներ, որոնք անհապաղ լուծում էին պահանջում և այս կարճ ժամանակահատվածում կարողացանք որոշակի աշխատանքներ իրականացնել շինարարության և ենթակառուցվածքների մասով:

Ներկա դրությամբ գույքագրվել է շրջանի ազատ բնակֆոնդը՝ ներառելով 253 բնակելի տներ: Շրջանի 15 համայնքների

Պայծառ ու վառ լույսեր սիրուն,

Դրսում ձմեռ, ներսում գարուն,

Նորից անհոգ խինդ ու ծիծաղ,

Նորից երգեր, դեմքեր ուրախ…

Հենց այդպիսին էր տրամադրությունը ԱՀԱԸ և ԿՀԱԸ Ասկերանի մանկապարտեզում: Վաղ առավոտյան երեխաները տոնական հանդերձանքով և վառ տրամադրությամբ եկան

Ի վերուստ ճակատագիրն այնքան էլ բարեհաճ չէր այս երիտասարդի հանդեպ: Հավանաբար հենց այդ էր պատճառը, որ բարի, համեստ ու լռակյաց տղան միշտ ինքնամփոփ էր: Քայլում էր անձայն, ամոթխած բարևում հանդիպողներին, իսկ հայացքը միշտ տխու՜ր տխու՜ր էր...

Ասում են՝ Աստծո գործերն անքննելի են, սակայն մի՞թե չէր կարող Ամենակարող Տերն իր հովանու տակ պահել բազմիցս որբացած և այս աշխարհում ոչինչ այդպես էլ չտեսած տղային: Մի՞թե ճակատագիրն անգութ չէր ու դաժան նրա հանդեպ:

Արթուր Վլադիմիրի Խաչատրյանը ծնվել է 1990 թվականի հունիսի 4-ին Երևան քաղաքում: Ճակատագիրն արդեն որոշել էր, որ մանկուց նա պիտի ճաշակեր առանց մայր ու հայր մնալու դառնությունը և քրոջ՝ Հերմինեի հետ հայտնվեր Հայաստանի մանկատներից մեկում:

Թվում էր, թե ահա բախտն սկսեց ժպտալ որբ երեխաներին: Ասկերան քաղաքի բնակիչներ

Վլադիմիր և Շուշիկ Խաչատրյանները մանկատանը տեսնելով այդ փոքրիկներին՝ անվարան որոշեցին որդեգրել նրանց: Իրենց մինուճարը զոհվել էր Արցախյան պատերազմում: Եվ փոքրիկ Արթուրն զբաղեցրեց