ՍԵՐԳԵՅ ԱՐԹՈՒՐԻ ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ (ՀԱԼԱԼ). Երևանի Հերացու անվան Պետական Բժշկական Համալսարանի ուսանող։ Հերոսը ծառայել է Ջաբրայիլի զորամասում։ 2020-ի սեպտեմբերի 27-ին, երբ նենգ ու ստոր թշնամին անցել է լայնածավալ հարձակման, Հալալը (Սերգեյի մականունն էր, որը տվել է նրան հրամանատարը) կանգնած էր դիրքերում։ Նա իր զինակից ընկերների հետ պահել է դիրքերը չնահանջելով ոչ մի քայլ … Իսկ երբ զոհվեց դիրքի հրամանատարը՝ Սերգեյը նրան փոխարինեց։ Փրկել է տասնյակ կյանքեր, առանց երկմտելու նետվել ամենաթեժ կետեր՝ վիրավորներին ցուցաբերելով առաջին օգնություն, այնուհետև իջեցրել դիրքերից և տեղափոխել ավելի անվտանգ վայր։ Երեք անգամ հայտնվել  է շրջափակման մեջ և հնարամտության   շնորհիվ կարողացել է դուրս բերել մարտական ընկերներին և վիրավորներին։ Անմահացել է 2020 թվականի հոկտեմբերի 3-ին Նարինջ կոչվող բարձունքում՝ հարազատների և նրան բոլոր ճանաչողների

Բժշկական համալսարանում օրեր առաջ բացված պատերազմում զոհված հերոսներին նվիրված հուշատախտակին փակցված է նաև Ստոմատոլոգիական ֆակուլտետի 1-ին կուրսի ուսանող Կարո Հովագիմյանի անունը: Ի տարբերություն մյուս զոհված հերոսների՝ Կարոն Հայաստանում չէր ծնվել: Հովագիմյանների ընտանիքը Սիրիայից է, 2003 թվականին են Հալեպից տեղափոխվել Երևան, երբ ընտանիքի ավագ զավակը՝ Կարոն, ընդամենը երկուսուկես տարեկան էր: Առաջին անգամ հայրենիքում է մանկապարտեզ հաճախել: 2012 թվականին ստացել է ՀՀ քաղաքացիություն: Ստոմատոլոգիական ֆակուլտետի առաջին կուրսի երկրորդ կիսամյակից զորակոչվել է բանակ: Կարոյի՝ ստոմատոլոգիական ֆակուլտետ ընդունվելու որոշումը պատահական չէր: Նա ցանկանում էր լրացնել հոր` Սարգիս Հովագիմյանի հիմնած ատամնատեխնիկական լաբորատորիայի գործունեությունը: Փոքր հասակից ծանոթ է եղել այս ոլորտի նրբություններին, և երբ եկել է մասնագիտություն ընտրելու ժամանակը, որոշել է համատեղել բժշկությունն ու տեխնոլոգիաները՝ սովորել ստոմատոլոգիա:

Հայրն էլ, քաջալերել է որդուն ապագա մասնագիտության ընտրության

Երևի պատմության ընթացքում ոչ մի այլ խնդրի նկատմամբ մեր ժողովուրդն այդչափ միասնական չի եղել, որքան, երբ վտանգված է եղել Հայրենիքի ազատությունը։ Հայրենիք, հայրենասիրություն, նվիրվածություն, խիզախություն այս բառերի արժեքը մենք սովորել ենք և սովորեցնում ենք դեռ մանկուց, որովհետև պատմությունը մեզ սովորեցրել է, որ հայն իր գոյությունը պահել է հենց այս բառերի իմաստը սերտած սերունդների շնորհիվ։ Երբ սեպտեմբերի 27-ին թշնամին հերթական անգամ լայնածավալ հարձակման անցավ մեծ՝ թե փոքր, կին՝ թե տղամարդ ոտքի ելան փրկելու Արցախ աշխարհը։ Արցախյան պատերազմը հարուստ է իր քաջորդիների հերոսություններով ու սխրագործություններով, որոնք ապացուցում են, որ քաջերի սերունդները քաջեր են, ինչպես

Պատերազմի խառնակ մի օր ֆեյսբուքում կարդացի, որ կորոնավիրուսից մահացել է Վալերի Պետրոսյանը: Ասկերանի ,,Բերդ,, թերթի երկարամյա խմբագիրը, վաստակավոր լրագրողը: Շարժման, ղարաբաղյան առաջին պատերազմի ֆոտոտարեգիրը:

Արդեն շատ հեռավոր անցյալի մի օր նա ինձ Նորագյուղի հայրական տուն էր հրավիրել: Հայրը, մայրը կային՝ վշտից կորացած, աշխարհից խռով: Պատերազմը խլել էր իրենց

Վալերի Պետրոսյանն իր ողջ գիտակցական կյանքում կապված էր լրագրությանը, ավելի ստույգ` ֆոտոլրագրությանը, որի խորիմաստ բովանդակությունը ոչ մի լեզվով թարգմանելու անհրաժեշտություն թերևս չկա: Ամեն մի կադր Վալերիի մոտ խտացված կյանք է, որով ինքը ապրում էր: Նրա տասնյակ հազարավոր լուսանկարներն առնվազն երկու սերնդի կյանք են ամփոփում` խորհրդային տարիներից մինչև մեր օրերը:

Սխալված չենք լինի, եթե ասենք, որ Արցախյան գոյապայքարը ոչ-ոք լուսանկարներում այնքան լավ չի ներկայացրել, ինչպես Վալերի Պետրոսյանը: Նա պարզապես դիտող-արձանագրող չէր, այլ տեղի ունեցած իրադարձություններն իր կյանքի պրիզմայով անցկացրած հախուռն անհատ:

Շուրջ երկու տարի

Գիտե՞ք, ինչքան է ցավալի, երբ հանկարծ գիտակցում ես, որ քո դիմացինը ոչինչ չունի, իսկ դու ունես ամեն ինչ: Իսկ ինչքա՜ն է դաժան, երբ նա մի վայրկյանում կորցրել է քո ունեցածից գուցեև ավելին, կորցրել է անվերադարձ ու այսօր մնացել շիվար ու անօգնական:

Իսկ այդ աչքե՜րը, որոնք մի այնպիսի տխրությամբ են նայում քեզ, որ միանգամից կեղեքվում է սիրտդ, այդ կարոտով ու թախիծով պարուրված աչքերը… Ասես հայն ուրիշ աչքեր ունենալ չի կարող, դրանք պետք է անպայման տխուր-տխուր լինեին…

Այսօր մեր շրջապատում այդ ճակատագրին արժանացած մարդիկ, ավաղ, անչափ շատ են, և ինչքան էլ մեզանից յուրաքանչյուրը ցավի նրանց համար, միևնույն է`նրանց ցավն ավելի խորն է, անպատմելի…

Այնպես պատահեց, որ հյուրընկալվեցինք Ասկերանի շրջանի Ավետարանոց համայնքի բնակիչներ

Արցախցի երեխան ապրել է ուզում… Նա երազում է խաղաղ երկնքի տակ կերտել իր ապագան և ապրել մի երկրում, որտեղ երբեք չեն լսվի թնդանոթների ձայները, չեն հռնդա տանկերն ու կապույտ երկնքում չեն սուրա ռազմական ինքնաթիռները: Արցախցի երեխան ապրել է ուզում…

Արցախյան արյունաբեր պատերազմը, որ ցնցեց համայն աշխարհի հայությանը, պղտորեց մեր երեխաների մանկական հոգիները, ընդհատեց նրանց անմեղ ու անհոգ մանկությունը: Մեր փոքրիկներն իրենց մայրերի հետ ժամանակավոր ապաստան գտան մայր Հայաստանում, որտեղ հյուրընկալվեցին բարի և հոգատար մարդկանց ընտանիքներում: Երեխաներն սպասում էին, որ շուտով հաղթանակի ավետիսը կլսվի և իրենք կվերդառնան Արցախ և կշարունակեն ապրել իրենց երազանքների երկրում…

Ասկերանի Էդմոն Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցի փոխտնօրեն

Մի քանի օրից կթերթվի պատմության հերթական էջերից մեկը, և մենք բոլորս միասին կթևակոխենք նոր՝ 2021 թվականը: 2020 թվականը կմնա անցյալում և մեզանից յուրաքանչյուրն ինքը կորոշի ինչպիսի գնահատական տալ այդ տարվան:

Դառը հիշողություններով հանդերձ, ես կցանկանայի, որպեսզի նոր տարում մեր ժողովուրդն ապրի հանգիստ ու խաղաղ: Համոզված եմ՝ մեր հաստատակամության ու միաբանության շնորհիվ կկարողանանք հաղթահարել այս ծանր իրավիճակը ևս, քանզի հայը միշտ էլ ուժեղ ու անսասան է եղել:

Ցավոք, պատերազմական գործողությունների հետևանքով թշնամու վերահսկողության տակ են անցել մեր շրջանի ութ համայնքներ: Ավետարանոցի, Ակնաղբյուրի, Սղնախի, Ջրաղացների, Մադաթաշենի Մոշխմհատի, Արմենակավանի և Ուղտասարի հանրակրթական դպրոցների աշակերտներն իրենց ուսումը շարունակում են շրջանի, ինչպես նաև հանրապետության տարբեր կրթօջախներում:

Այժմ շրջանում գործում են 30 հանրակրթական

Թե ինչպիսի շինարարական աշխատանքներ են կատարվել հետպատերազմական այս շրջանում ՝ տեղեկացանք Ասկերանի շրջվարչակազմի ղեկավարի տեղակալ, շինարարության գծով պատասխանատու Վահագն Առստամյանից:

<<Պատերազմից հետո մեր շրջանում ծագել էին բազմաթիվ խնդիրներ, որոնք անհապաղ լուծում էին պահանջում և այս կարճ ժամանակահատվածում կարողացանք որոշակի աշխատանքներ իրականացնել շինարարության և ենթակառուցվածքների մասով:

Ներկա դրությամբ գույքագրվել է շրջանի ազատ բնակֆոնդը՝ ներառելով 253 բնակելի տներ: Շրջանի 15 համայնքների

Պայծառ ու վառ լույսեր սիրուն,

Դրսում ձմեռ, ներսում գարուն,

Նորից անհոգ խինդ ու ծիծաղ,

Նորից երգեր, դեմքեր ուրախ…

Հենց այդպիսին էր տրամադրությունը ԱՀԱԸ և ԿՀԱԸ Ասկերանի մանկապարտեզում: Վաղ առավոտյան երեխաները տոնական հանդերձանքով և վառ տրամադրությամբ եկան

Ի վերուստ ճակատագիրն այնքան էլ բարեհաճ չէր այս երիտասարդի հանդեպ: Հավանաբար հենց այդ էր պատճառը, որ բարի, համեստ ու լռակյաց տղան միշտ ինքնամփոփ էր: Քայլում էր անձայն, ամոթխած բարևում հանդիպողներին, իսկ հայացքը միշտ տխու՜ր տխու՜ր էր...

Ասում են՝ Աստծո գործերն անքննելի են, սակայն մի՞թե չէր կարող Ամենակարող Տերն իր հովանու տակ պահել բազմիցս որբացած և այս աշխարհում ոչինչ այդպես էլ չտեսած տղային: Մի՞թե ճակատագիրն անգութ չէր ու դաժան նրա հանդեպ:

Արթուր Վլադիմիրի Խաչատրյանը ծնվել է 1990 թվականի հունիսի 4-ին Երևան քաղաքում: Ճակատագիրն արդեն որոշել էր, որ մանկուց նա պիտի ճաշակեր առանց մայր ու հայր մնալու դառնությունը և քրոջ՝ Հերմինեի հետ հայտնվեր Հայաստանի մանկատներից մեկում:

Թվում էր, թե ահա բախտն սկսեց ժպտալ որբ երեխաներին: Ասկերան քաղաքի բնակիչներ

Վլադիմիր և Շուշիկ Խաչատրյանները մանկատանը տեսնելով այդ փոքրիկներին՝ անվարան որոշեցին որդեգրել նրանց: Իրենց մինուճարը զոհվել էր Արցախյան պատերազմում: Եվ փոքրիկ Արթուրն զբաղեցրեց

ԱՀ Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Վիտալի Բալասանյանն Ասկերան քաղաքում հանդիպում ունեցավ շրջանի ուժային կառույցների, համայնքների ղեկավարների և Արցախյան պատերազմներին մասնակցած տարբեր սերունդների ներկայացուցիչների հետ:

Մինչ խորհրդակցությունն սկսելը՝ ներկաները մեկ րոպե լռությամբ հարգեցին Արցախյան պատերազմներում նահատակված տղաների հիշատակը:

Վիտալի Բալասանյանը ողջունելով ներկաներին և շնորհակալություն հայտնելով