Խորհրդային իշխանությունների բացարձակ լռության ներքո 88-ի փետրվարին երեք օր անդադար շարունակվեցին Սումգայիթյան ջարդերը, որի արդյունքում պաշտոնական տվյալներով զոհվեց 53 մարդ, բռնի ուժով տեղահան արվեց մի ժողովուրդ, որն իր ձեռքերով կառուցել էր Բաքուն, Սումգայիթը և բազում այլ քաղաքներ ու գյուղեր, որոնց լիիրավ տերեր հռչակվեցին  20-րդ դարասկզբին Անդրկովկաս մուտք գործած քոչվոր ցեղերը։ Ցեղասպան քոչվորականների ձեռագիրը նույնիսկ 20-րդ

Փետրվարի 22-ին Արցախի ժուռնալիստների միության գրասենյակում բացվեց Ասկերանի ՙԲերդ՚ շրջանային թերթի խմբագիր  Վալերի Պետրոսյանի լուսանկարների անհատական ցուցահանդեսը: Ներկա էին ԱՀ Ազգային ժողովի պատգամավորներ, գրող-հրապարակախոս Սպարտակ Ղարաբաղցյանը, ճանաչված ֆոտովավերագրող Գերման Ավագյանը, լրագրողներ, մտավորականության այլ ներկայացուցիչներ:

Ողջունելով ներկաներին` Արցախի ժուռնալիստների միության

1988-ի փետրվարի 22-ն ասկերանցիների համար ինչքան յուրահատուկ, նույնքան էլ ճակատագրական օր էր։ Այն ոչ միայն Ասկերանի, այլև ամբողջ Արցախի, հայ  ժողովրդի Վերածննդի օրն է։  Հենց փետրվարի 22-ին ասկերանցիներն ու հարակից բնակավայրերի բնակիչներն արժանի հակահարված տվեցին դարավոր թշնամուն՝ դնելով հետագա հաղթանակների հիմքը։

Հավատարիմ մնալով ստեղծված ավանդությանը, փետրվարի 22-ին

  Փետրվարի 15-ին Ասկերանում նշվեց Ղարաբաղյան Շարժման 30-ամյակը։ Իրապես Ղարաբաղյան Շարժումն այլընտրանք չուներ։ Ղարաբաղցու համբերության բաժակը վաղուց էր լցվել և պատեհ առիթ էր պետք, որ այն ժայթքեր։ Ժայթքեր, որպես հուրհրացող լավա, որն այլևս դեմ չէր առնի ընթացքը խոչընդոտող և ոչ մի արգելքի, այլ ճանապարհ պիտի հարթեր համառորեն։
Չնայած Ղարաբաղում պետական մակարդակով իրականացվող

Դեռևս վաղնջական ժամանակներից հայ կինը կարողացել է ապացուցել, որ ինքն իր ազգի արժանի դուստրն է: Նա միշտ էլ կարողացել է իր փխրուն ուսերին վերցնել ահագին բեռ ու տանել լռելյայն, նա միշտ իր ամուսնու կողքին էր՝ որպես անհրաժեշտ և անփոխարինելի սյուն: Դարեր շարունակ հայ կինը լույսով, հավատով և նվիրումով ներշնչված է եղել դեպի հայոց ապագան: Եվ հենց այսպիսի սկզբունքներով ապրող հայ կանայք իրենց հույսը, հավատը, քաջությունն ու կամքը փոխանցել են սերնդեսերունդ:

Իսկ արցախցի կնոջ կերպարն ու դերն ավելի ցայտուն դարձավ 1988-ին, երբ Ղարաբաղյան շարժումը դուրս եկավ ընդհատակից և ստացավ համազգային բնույթ: Ինչպես ասում են՝ դանակը ոսկորին էր հասել. այլևս հնարավոր չէ ապրել ուրիշի թելադրանքով և ուրիշի լծի տակ: Պետք էր ձերբազատվել ոխերիմ թշնամուց: Աշխարհասփյուռ հայությունը մեկ հոգի և մի բռունցք դարձավ…

Եվ գտնվեցին մարդիկ, ովքեր սեփական անձն ու ճակատագիրը ստորադասեցին

Ասկերանն Արցախի այն բնակավայրն է, որն առաջինն է ենթարկվել Ադրբեջանի ագրեսիային։ Եվ պատահական չէր, որ ղարաբաղյան շարժման և դրան հաջորդած ազգային - ազատագրական պայքարի ողջ ընթացքում Ասկերանն իր ռազմավարական դիրքով ու նշանակությամբ ամրակուռ բերդ - ամրոցի դիրքից երբեք չնահանջեց։ Իրավամբ համարվելով մայրաքաղաք Ստեփանակերտի դարպասը՝  Ասկերանն ընդմիշտ անառիկ մնաց։

Անկախությունը բացարձակ արժեք է, ինչը ձեռք է բերվում միայն ու միայն զոհողությունների գնով։ Հայրենիքն ու հայրենասիրությունը լոկ բառեր չէին անհավասար մարտի ելած քաջորդիների

Հիրավի, բոլորդ ինձ հետ կհամաձայնեք, որ գոյություն ունեցող մասնագիտություններից առանձնանում է բժշկությունը (առանց փակագծերը բացելու)։ Ու այս հույժ կարևոր ոլորտի մասնագետներին վերաբերվում ենք ամենայն հարգանքով ու երախտագիտությամբ։

Սամվել Գևորգյան - վիրաբույժն արդեն մի քանի տասնամյակ է, ինչ իրականացնում է հարազատ ժողովրդի առողջության պահպանման, վերականգնման բարդ ու պատասխանատու  առաքելությունը։ Նա անցել է Արցախյան ազգային - ազատագրական պայքարի թոհ ու բոհով, ականատես եղել բազմաթիվ սխրագործությունների, աներևակայելի

Հայ Ավետարանչական ընկերակցության հովանավորչությամբ արդեն շուրջ 20 տարի է, ինչ Ասկերանում գործում է մանկապարտեզ։ Ամիսներ առաջ ընկերակցությունը մանկապարտեզի շենքում բացել է նաև §Շող¦ կենտրոնը, որի նպատակը սոցիալապես անապահով և բազմազավակ ընտանիքներին աջակցելն ու սատարելն է, նրանց հոգսը փոքր-ինչ չափով թեթևացնելը։

Իրապես լավագույն նվերը, որ կարող ենք տալ մեր երեխաներին, բազմակողմանի կրթությունն է, ինչը մեծապես կօգնի երեխաներին հավատալ իրենց ուժերին, կյանքի դժվարին իրավիճակներին

Մեզանից յուրաքանչյուրը սրտի կսկիծով է հիշում 1990 թվականի Բաքվի սահմռկեցուցիչ իրադարձությունները, երբ հունվար ամսում Ադրբեջանի իշխանությունների կողմից կազմակերպվել և իրականացվել է հայ բնակչության զանգվածային կոտորած: Շուրջ 200 հազարանոց հայ համայնքը ենթարկվել է բռնությունների, ջարդերի և բռնատեղահանվել քաղաքից: Կոտորածն սկսվել է հունվարի 13-ից և շարունակվել մինչև 20-ը: Զոհերի մեջ կային ծերեր, երեխաներ ու կանայք: Ակներև էր, որ ջարդերն ու բռնությունները կազմակերպվել էին վաղօրոք: Դժվար է բառերով վերարտադրել այն ամենը, ինչ տեղի է ունեցել Բաքվում այդ օրերին: Աղետալի իրողությունների մասին լսելիս ու խոսելիս ամենաառողջ և զորեղ մարդն անգամ ի վիճակի չէ դիմանալ, իսկ ականատեսների հիշողություններն այնքան սրտաճմլիկ և արյունոտ  են, որ ակամա պատվում ես սարսուռով, լցվում ատելությամբ ու վրեժխնդրությամբ վայրագ թշնամու հանդեպ: Բաքվում մնացած հայերի նկատմամբ

Հունվարի 12-ին Ասկերան քաղաքում տոնական տրամադրություն էր տիրում: Իրականություն էր դարձել ասկերանցիների վաղեմի երազանքը: Օրեցօր բարեկարգվող Ասկերանում ավելացել էր մի գեղեցիկ, հարմարավետ ու լուսավոր շենք ևս: Այս շենքի վերակառուցման պահից յուրաքանչյուր ասկերանցի անտարբեր չի անցել շինության կողքով, ուրախացել ու հիացել է շինարարների աշխատանքով: Շենքում տեղակայվել են Ասկերանի <<Արվեստի դպրոց>> և <<Մանկապատանեկան ստեղծագործական կենտրոն>>

Հունվարի 11-ին տեղի ունեցավ Երկրապահ կամավորական միության այցելությունն Ասկերան։ Միության հերթական այցը նվիրված էր ՀՀ ՊՆ լեգենդար 5-րդ կամավորական բրիգադի կազմավորման 25-ամյակին։ ԵԿՄ վարչության փոխնախագահներ Համլետ Հայրապետյանն ու Օհան Գևորգյանը, ԵԿՄ մարզային կառույցների ղեկավարները և երիտասարդական թևի ներկայացուցիչները՝ վարչակազմի ղեկավարի տեղակալ Սամվել Հայրիյանի, աշխատակազմի ղեկավար Արթուր Մելքումյանի, Ասկերանի քաղաքապետ, ԱԱՄ Ասկերանի տարածքային վարչության նախագահ Սամվել Աղաջանյանի և ազատամարտի վետերանների

Սիրելի հայրենակիցներ.

Անցնող տարին շրջանի համար, ընդհանուր առումով, հաջողակ տարի էր, որովհետև բոլոր բնագավառներում էլ հիմնականում կարողացել ենք հաջողություններ արձանագրել: Դա իրականություն դարձավ հնարավորությունների ու հեռանկարների ճիշտ գնահատման և մեր համախմբվածության շնորհիվ: Առկա ձեռքբերումներով, սակայն, բավարարվել չենք կարող, որովհետև քաջ գիտակցում ենք նաև մեր առջև ծառացած խնդիրների լուծման հրատապությունն ու կարևորությունը: Այս առումով, կարծում եմ, գալիք տարում