Երջանիկ է այն մարդը, ով հետադարձ հայացք գցելով իր անցած երկարամյա ճանապարհին, արած ու թողածին, ծանր ու թեթեւ անելով վաստակը, տեսնում է, որ տարիներն իզուր չեն անցել: Քաջ գիտակցում է իր աշխատանքի արդյունավետությունն ու գնահատված լինելը: Իսկ ավելի բարձր գնահատական, քան հարգված եւ մեծարված լինել հասարակության ու իր իսկ ձեռքով դաստիարակված սերունդների կողմից, հնարավոր չէ: Ահա այսպիսի մարդկանցից է Աստղաշեն գյուղի վաստակաշատ ուսուցիչ Վազգեն Ավանեսի Ասրյանը:
Ամեն Աստծո օր իմ հերոսուհին բացում է աչքերը եւ փառք է տալիս Տիրոջը` իրեն տրված կյանքի համար: Նա սիրում է կյանքը եւ պայքարում է դրա համար:
Ասկերանի շրջանի գոտրիկ անկյուններից մեկում` Շոշ գյուղում է բնակվում իմ հերոսուհին: Նա հերոս է իր ապրած կյանքով եւ անցած ճանապարհի դժվարություններով: Թվում է, թե դրանք կստիպեն մարդուն հուսալքվել ու խոնարհվել, բայց ճիշտ հակառակը` դրանք ուժ, կամք եւ դիմացկունություն հաղորդեցին Աննա Բաղդասարյանին:
Մեծն մանկավարժը գիտակցում էր իր բառերի կարեւորությունն ու նշանակությունը եւ հարգում նրան, ում համար մանկավարժ լինել, նշանակում է լինել ամեն ինչ: Յուրաքանչյուր ուսուցիչ իր մտածելակերպով ու օրինակով պետք է ուսուցանի ու դաստիարակի յուրաքանչյուր աշակերտի:
Հոկտեմբերի 9-ին խնածախցիները հավաքվել էին մի յուրահատուկ տոնի: Տոնը վերտառել էին ՙԳյուղի օր՚: Խնածախը երբեք այդքան զուգսեր չէր հագել, ժողովուրդը երբեք այդքան խանդավառված չէր եղել: Այսօրվա ծաղկող Խնածախը բոլորի աչքերի մեջ էր, բոլորի հոգում, բոլորի սրտում… Տոնը բոլորինն էր, թե' զառամյալ ծերունունը, թե' օրվա ծնված մանուկինը…
Գրադարանն ամենապայծառ ու ջերմ օջախներից է, ուր մարդ կարողանում է կտրվել առօրյա հոգսերից ու ընկնել գրքերի լուսավոր աշխարհը: Այստեղ, դռները բաց, ընթերցողին սպասում են գրադարանի ինքնանվեր աշխատողները, ովքեր պատրաստ են մշտաժպիտ ընդունել ընթերցողներին, զրուցել նրանց հետ, խորհուրդներ տալ եւ լուսավորել նրանց ճանապարհը: Եվ հենց գրադարանավարի համեստ աշխատանքը գնահատելով է, որ կառավարության որոշմամբ հոկտեմբերի 7-ը նշվում է որպես գրադարանավարի օր:
Երեւանի քաղաքապետարանի աշխատակազմի հանրակրթության բաժնի մի խումբ մասնագետների, ուսուցիչների եւ աշակերտների այցելությունն Ասկերանի շրջան կոնկրետ հասցե ուներ` Նախիջեւանիկի միջնակարգ դպրոց: Հյուրերին ասկերանցիներն ավանդույթի համաձայն ընդունեցին բերդի մատույցներում:
Աշնանային գույներով ոսկեւորված դպրոցի բակն ալիք էր տալիս: Հավաքվել էին գյուղի ղեկավարները, ուսուցիչներ, դպրոցականներ, Արցախյան ազատամարտի մասնակիցներ: Ներկա էին Ազատամարտի քաջ պաշտպան Վիտալի Պետրոսյանի ծնողները:
Խնապատի միջնակարգ դպրոցի 1965-1966 ուս. տարվա շրջանավարտները հանդիպեցին 45 տարի հետո: Հանդիպումը փաստում էր, որ ունեցել են առողջ եւ համերաշխ կոլեկտիվ` սիրված եւ հարգված հասարակության կողմից: Իրենց վերադարձով հարազատ դպրոց իմաստավորեցին օրը` դրսեւորելով երախտիքի եւ պարտքի զգացում: Այդ տարիներին դպրոցը մարզում, ինչու չէ նաեւ հանրապետությունում լավագույններից մեկն էր` շնորհաշատ եւ վաստակաշատ, Լենինի շքանշանակիր Գալյա Բաբայանի ղեկավարությամբ:
շարադրությունների հանրապետական մրցույթում առավելագույն` 19 միավոր է հավաքել Խնապատի Արթուր Հայրապետյանի անվան միջնակարգ դպրոցի 9-րդ դասարանի աշակերտուհի Անահիտ Շահրամանյանը:
Վերջերս Ասկերանի զորամասը մեծ հանդիսավորությամբ նշեց իր տարեկան տոնը: Միջոցառմանը ներկա էին Ասկերանի ԱԱՄ նախագահ Ս. Աղաջանյանը, շրջվարչակազմի ղեկավարի տեղակալ Ս. Առուշանյանը, ՊԲ նախարարի առաջին տեղակալ գեներալ-մայոր Ա. Ղահրամանյանը, ՊԲ հրամանատարի` ԱՀՏԱ գծով տեղակալ, գեներալ-մայոր Ա. Մակարյանը, բարձրաստիճան սպաներ, Արցախյան պատերազմի վետերաններ, հյուրեր: Հանդիսավոր հանրահավաքում զորամասի անցած մարտական փառավոր ուղին ներկայացրեց զորամասի հրամանատար Աշոտ Աղաջանյանի ԱՀՏԱ գծով տեղակալ Կ. Աբրահամյանը: Նա մասնավորապես նշեց.
Ծննդով ղլիժբաղցի, երեւանաբնակ բարերար Սամվել Գաբրիելյանի կատարած բարեգործություններն ուղղակի իմաստով դժվար է լրիվությամբ թվարկել: Արցախյան ազատամարտի առաջին իսկ օրերից Ս. Գաբրիելյանը եղել է հայրենիքի ցավերով ապրող անձ, որի բարեգործական նախաձեռնություններն ընդգրկում են ամենատարբեր ոլորտներ: Նրան հրաշալի գիտեն ոչ միայն հարազատ Ասկերանում, եւ գիտեն որպես անսահման էներգիայով լեցուն, ազնվասիրտ հայի: Ինչպես ասում են` Սամվել Գաբրիելյանի մի ոտքը Երեւանում է, մյուսն` Ասկերանում: Իսկ եթե բարերարը հերթական անգամ եկել է հայրենի ծննդավայր, ապա հաստատ նոր ձեռնարկումներ է հեղինակել: Նրա հերթական այցը եւս արժանահիշատակ էր:Մեծացած լինելով Մայրաբերդի խիստ հայացքի ներքո, բերդի ամեն մի քարի վրա դրոշմված` մեր ժողովրդի հերոսական պատմության էջերը յուրացրած լինելով, նա հղացել է Մայրաբերդի պատերը լուսավորելու գաղափարը:
ՙԲերդ՚ թերթի գլխավոր խմբագիր Վալերի ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ հարցազրույցը Ասկերանի շրջանի վարչակազմի ղեկավար Սերգեյ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԻ հետ։
- Պարոն Գրիգորյան, արդեն մեկ տարի է անցել, ինչ նշանակվել եք շրջվարչակազմի ղեկավար: Ի՞նչ է հուշում անցած մեկ տարին:
- Ես չէ, իհարկե, որ պիտի գնահատեմ իմ կատարած աշխատանքը, բայց մեծ հաշվով` ինքդ քո առաջ հաշվետու լինելն ինչ-որ տեղ նույնիսկ պարտադիր պահանջ է: Այս առումով կարող եմ ասել, որ ժամանակին համաքայլ եմ ընթացել: Երբ աշխատում էի իրավապահ մարմիններում, որտեղ ի դեպ` աշխատել եմ տասնյակ տարիներ, ինձ մոտ ձեւավորվել է գործի հանդեպ պատասխանատվության կայուն համակարգ, առկա խնդիրներին համապարփակ նայելու լայն կարողություն:
Երջանիկ է այն մարդը, ով հետադարձ հայացք գցելով իր անցած երկարամյա ճանապարհին, արած ու թողածին, ծանր ու թեթեւ անելով վաստակը, տեսնում է, որ տարիներն իզուր չեն անցել: Քաջ գիտակցում է իր աշխատանքի արդյունավետությունն ու գնահատված լինելը: Իսկ ավելի բարձր գնահատական, քան հարգված եւ մեծարված լինել հասարակության ու իր իսկ ձեռքով դաստիարակված սերունդների կողմից, հնարավոր չէ: Ահա այսպիսի մարդկանցից է Աստղաշեն գյուղի վաստակաշատ ուսուցիչ Վազգեն Ավանեսի Ասրյանը: 
Ամեն Աստծո օր իմ հերոսուհին բացում է աչքերը եւ փառք է տալիս Տիրոջը` իրեն տրված կյանքի համար: Նա սիրում է կյանքը եւ պայքարում է դրա համար:
Մեծն մանկավարժը գիտակցում էր իր բառերի կարեւորությունն ու նշանակությունը եւ հարգում նրան, ում համար մանկավարժ լինել, նշանակում է լինել ամեն ինչ: Յուրաքանչյուր ուսուցիչ իր մտածելակերպով ու օրինակով պետք է ուսուցանի ու դաստիարակի յուրաքանչյուր աշակերտի:
Հոկտեմբերի 9-ին խնածախցիները հավաքվել էին մի յուրահատուկ տոնի: Տոնը վերտառել էին ՙԳյուղի օր՚: Խնածախը երբեք այդքան զուգսեր չէր հագել, ժողովուրդը երբեք այդքան խանդավառված չէր եղել: Այսօրվա ծաղկող Խնածախը բոլորի աչքերի մեջ էր, բոլորի հոգում, բոլորի սրտում… Տոնը բոլորինն էր, թե' զառամյալ ծերունունը, թե' օրվա ծնված մանուկինը…
Գրադարանն ամենապայծառ ու ջերմ օջախներից է, ուր մարդ կարողանում է կտրվել առօրյա հոգսերից ու ընկնել գրքերի լուսավոր աշխարհը: Այստեղ, դռները բաց, ընթերցողին սպասում են գրադարանի ինքնանվեր աշխատողները, ովքեր պատրաստ են մշտաժպիտ ընդունել ընթերցողներին, զրուցել նրանց հետ, խորհուրդներ տալ եւ լուսավորել նրանց ճանապարհը: Եվ հենց գրադարանավարի համեստ աշխատանքը գնահատելով է, որ կառավարության որոշմամբ հոկտեմբերի 7-ը նշվում է որպես գրադարանավարի օր: 
Երեւանի քաղաքապետարանի աշխատակազմի հանրակրթության բաժնի մի խումբ մասնագետների, ուսուցիչների եւ աշակերտների այցելությունն Ասկերանի շրջան կոնկրետ հասցե ուներ` Նախիջեւանիկի միջնակարգ դպրոց: Հյուրերին ասկերանցիներն ավանդույթի համաձայն ընդունեցին բերդի մատույցներում:
Սեպտեմբերի 13…
Խնապատի միջնակարգ դպրոցի 1965-1966 ուս. տարվա շրջանավարտները հանդիպեցին 45 տարի հետո: Հանդիպումը փաստում էր, որ ունեցել են առողջ եւ համերաշխ կոլեկտիվ` սիրված եւ հարգված հասարակության կողմից: Իրենց վերադարձով հարազատ դպրոց իմաստավորեցին օրը` դրսեւորելով երախտիքի եւ պարտքի զգացում: Այդ տարիներին դպրոցը մարզում, ինչու չէ նաեւ հանրապետությունում լավագույններից մեկն էր` շնորհաշատ եւ վաստակաշատ, Լենինի շքանշանակիր Գալյա Բաբայանի ղեկավարությամբ: 
ԼՂՀ Անկախության 20-ամյակին նվիրված
Վերջերս Ասկերանի զորամասը մեծ հանդիսավորությամբ նշեց իր տարեկան տոնը: Միջոցառմանը ներկա էին Ասկերանի ԱԱՄ նախագահ Ս. Աղաջանյանը, շրջվարչակազմի ղեկավարի տեղակալ Ս. Առուշանյանը, ՊԲ նախարարի առաջին տեղակալ գեներալ-մայոր Ա. Ղահրամանյանը, ՊԲ հրամանատարի` ԱՀՏԱ գծով տեղակալ, գեներալ-մայոր Ա. Մակարյանը, բարձրաստիճան սպաներ, Արցախյան պատերազմի վետերաններ, հյուրեր: Հանդիսավոր հանրահավաքում զորամասի անցած մարտական փառավոր ուղին ներկայացրեց զորամասի հրամանատար Աշոտ Աղաջանյանի ԱՀՏԱ գծով տեղակալ Կ. Աբրահամյանը: Նա մասնավորապես նշեց.
Ծննդով ղլիժբաղցի, երեւանաբնակ բարերար Սամվել Գաբրիելյանի կատարած բարեգործություններն ուղղակի իմաստով դժվար է լրիվությամբ թվարկել: Արցախյան ազատամարտի առաջին իսկ օրերից Ս. Գաբրիելյանը եղել է հայրենիքի ցավերով ապրող անձ, որի բարեգործական նախաձեռնություններն ընդգրկում են ամենատարբեր ոլորտներ: Նրան հրաշալի գիտեն ոչ միայն հարազատ Ասկերանում, եւ գիտեն որպես անսահման էներգիայով լեցուն, ազնվասիրտ հայի: Ինչպես ասում են` Սամվել Գաբրիելյանի մի ոտքը Երեւանում է, մյուսն` Ասկերանում: Իսկ եթե բարերարը հերթական անգամ եկել է հայրենի ծննդավայր, ապա հաստատ նոր ձեռնարկումներ է հեղինակել: