Ղարաբաղյան շարժման 25-ամյակին նվիրված միջոցառումները և շարժման ակտիվիստների հանդիպումները շրջանի բնակչության և դպրոցականների հետ մեծ թափ են ստացել մեր շրջանում: Նման մի յուրօրինակ հանդիպում կազմակերպվեց նաև Ասկերանի Է. Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցում, որին մասնակցում էին շարժման ակտիվիստներ Սլավիկ Առուշանյանը, Ալյոշա Գաբրիելյանը, Ալբերտ Ավանեսյանը, Շահեն Աղաբաբյանը, Վալերի Պետրոսյանը, դպրոցի տնօրեն Կառլեն Մաիլյանը, ուսուցիչներ, աշակերտներ: 
Բացման խոսքով հանդես եկավ դպրոցի տնօրեն Կառլեն Մաիլյանը.
-Գիտենք, որ փետրվարը հայ ժողովրդի համար ճակատագրական ամիս էր՝ հագեցած տարբեր պատմական իրադարձություններով: Հենց այս ամսում արցախահայությունը բռունցք դարձավ և սկսվեցին կազմակերպվել, ցույցեր, միտինգներ: Իսկ 88-ի փետրվարի 22-ը յուրահատուկ

 Փետրվարի 24-ին Ասկերանի շրջանի Խաչեն գյուղում տեղի ունեցավ §Ազգային վերածնունդ¦ կուսակցության հիմնադիր համագումարը։ 
Համագումարում հաստատվեցին կուսակցության կանոնադրությունն ու ծրագիրը, ընտրվեցին վերահսկիչ մարմիններ։ Այնուհետև փակ գաղտնի քվեարկությամբ

   Այս օրերին ողջ հայությունը մեծ շուքով ու հանդիսավորությամբ նշում է Ղարաբաղյան Շարժման 25-ամյակը։  
Ցույցեր ու շքերթներ, մշակութային և մարզական միջոցառումներ են կազմակերպվում ամենուր։
1988-ի փետրվարին սկիզբ առած արցախահայության հաղթարշավը շարունակվեց մինչև 1994 թվականի մայիսը, երբ թշնամին ծնկի էր եկել ու հրադադար էր խնդրում։ Ու զինադադար կնքվեց։ Սակայն թշնամին երբեք քնած չէ։ Մենք միշտ պետք է զգոն լինենք, քանի որ սաֆարովներ կան դեռ, որոնք ընդունակ են կռվելու միայն քնած հայ զինվորի դեմ։ Քանզի թուրքը երբեք քաջություն չի ունեցել առճակատելու համար։
Նշելով Շարժման 25-ամյակը մենք երիցս հպարտության ու երախտագիտության

    Փետրվարի 1-ին գործնական այցով մեր շրջան այցելեցին Արցախի նախագահ Բակո Սահակյանը, ԱԺ նախագահ Աշոտ Ղուլյանը, վարչապետ Արա Հարությունյանը, պաշտոնատար այլ անձինք։ Նրանք նախ հարգանքի տուրք մատուցեցին Արցախյան ազատամարտում զոհված ասկերանցիներին՝ թարմ ծաղիկներ դնելով սուրբ

   Արցախյան շարժումը համաժողովրդական գործ է։ Յուրաքանչյուր ոք իր հնարավորությունների սահմանում նպաստել է նրա ոտքի կանգնմանն ու զարգացմանը։
Շատերը հեշտությամբ շրջանցում են նախապատրաստական փուլը հաշվի չառնելով, թե ինչպիսի վտանգավոր կամ ճակատագրական հետևանք կարող էր այն ունենալ։ Հիրավի, Ասկերանի շրջանը՝

  Տարիներն անցնում են այնքան աննկատ, որ մարդու ողջ կյանքը մի յուրօրինակ ակնթարթ է թվում: Ահա գալիս է այն երանելի պահը, երբ նա հետադարձ հայացք է ձգում դեպի հետ՝ մտորելով արած-չարածի մասին: Որքա՜ն է մարդու սիրտը փառավորվում և հոգին ջերմությամբ պարուրվում, երբ գիտակցում է, որ տարիները զուր չեն անցել… և կյանքն ավելի է իմաստավորվում: Միթե կա առավել հրաշալի պահ, երբ նայելով կենսագրությանդ, անցած աշխատանքային ուղուդ, լիովին

    Նշելով Շարժման 25-ամյակը մենք մեկ անգամ ևս արժևորում ենք ավագ սերնդի կատարած վեհ գործերը։ Պատկերացնելն անգամ դժվար է, թե ինչպիսին կլիներ մեր ազգի ճակատագիրը, եթե չլիներ 1988-ի փետրվարը, երբ ժողովուրդը մի բռունցք էր դարձել ու իր արդար պահանջն ու դարերի փափագն էր առաջ քաշում՝ վերամիավորում Մայր Հայաստանին։ Քանզի արդեն անհնար էր տանելու դարերի լուծը, որը ծանր բեռի նման կորացրել էր հայի

    Հունվարի 23-ին կայացավ Ասկերանի համայնքի ավագանու հերթական նիստը, որին մասնակցում էին Ասկերանի շրջվարչակազմի ղեկավար Սերգեյ Գրիգորյանը, ավագանու անդամները, հրավիրվածներ: 
Օրակարգի առաջին հարցն Ասկերան քաղաքի ներբնակավայրային աշխարհագրական օբյեկտների անվանափոխման, անշարժ գույքի՝ ըստ դրա գտնվելու կամ տեղակայման վայրի համարակալման ու հասցեների

   Հետպատերազմյան Արցախում բազմաթիվ բարեգործական ծրագրեր են իրականացվում։ Բարեգործությունն անհատի ինքնադրսևորումն է, նրա ցանկությունների ու ազգին անմնացորդ նվիրվածության կամաարտահայտումը։ Հայ ժողովուրդը ողջ պատմության ընթացքում ունեցել է անվանի մեկենասներ, որոնց շնորհիվ

  Յուրաքանչյուր հայ սրտի մորմոքով է հիշում 1990 թվականի Բաքվի աղետալի իրադարձությունները, երբ հազարավոր հայեր դարձան դաժան հաշվեհարդարի զոհեր: Հունվարի 13-ից Ադրբեջանի իշխանությունների կողմից կազմակերպվեց և իրականացվեց Բաքվի հայ բնակչության ահավոր կոտորածը: Սպանդը և թալանը շարունակվեցին մինչև

    Արցախյան պատերազմն ասես մի կործանարար հրաբուխ լիներ, որ հանկարծակի բռնկվեց ու մարեց… Սակայն ինչպիսի՜ ավերվածություններ, խողխողված հոգիներ և ցավից վառվող սրտեր թողեց: Թողեց, որ մշտապես հիշվի այն զարհուրելին, այն ողբերգականը, որ կոչվում է պատերազմ: Այն չարանենգ երազ լիներ ասես, որը սոսկ մղձավանջ, կորուստ, մորմոք էր հիշեցնում: Որքա՜ն երիտասարդներ անմռունչ զենք վերցրին ու ելան ի պաշտպան Հայրենիքի: Նրանք արժանապատվորեն դիմավորեցին արցախահայությանը պարտադրված պատերազմը: Տղաները նետվեցին մարտադաշտ՝ առանց երկմտելու, նրանց մեջ արթնացել էր հայի երբեմնի և երբևէ չմարող անձնազոհության զգացումը, մարտական